‘You’ve Got It Bad Girl’: Quincy Jones’ vroege solotriomf

De solo-releases van Q zijn comfortabel soulvol en verfijnd. Deze inspanning uit 1973 is daarop geen uitzondering.

De prestaties van Quincy Jones in de muziek worden meestal gedefinieerd door zijn werk ter ondersteuning van anderen: talloze film- en televisiescores; orkestrale arrangementen voor iconen als Ray Charles, Frank Sinatra en Dinah Washington; kenmerkende producties voor de broers Johnson, Rufus en Chaka Khan, George Benson et al. En onvermijdelijk zijn rentmeesterschap van Michael Jacksons creatieve hoogtepunten, Off the Wall en Thriller (waarvan de laatste het bestverkochte album aller tijden was). Jones' enorme output aan opnames die onder zijn eigen naam zijn uitgebracht, verdient echter een eigen volume aan waardering. Meer dan wie ook heeft Q het profiel van de producer/arrangeur/componist verhoogd van een figuur achter de schermen tot de studio-svengali/maestro als front-facing artiest. Beginnend met het prachtig sfeervolle Walking In Space uit 1969, zijn eerste voor A&M, vestigden Q's solo-releases een stijl die comfortabel soulvol en verfijnd was: betrouwbare pop- en jazzbehandelingen die krachtig opnieuw werden vormgegeven via zijn grote ensemble-arrangementen en toegang tot de volmaakte muzikanten van het bedrijf.

You’ve Got It Bad Girl uit 1973 laat zien hoe hij deze samengevoegde vaardigheden toepast op zijn meest expliciet R&B-georiënteerde werk tot dan toe – een weerspiegeling van de soul- en funkexplosie van die tijd. Thematisch is het ook een verkenning van contrasterende stemmingen. De eerste helft (kant A op het originele vinyl) is een weelderige, zachte aangelegenheid met knipogen naar Aretha Franklin, Roberta Flack en de vertolking van de Stevie Wonder Talking Book-klassieker in het titelnummer. Hoewel ze aangenaam op het randje van “easy listening” lijken (met Q die zelfs af en toe wat aarzelende vocalen levert – niet bepaald zijn sterkste punt), worden ze overschaduwd door de buitengewone lead cut van de LP, een herinterpretatie van “Summer In the City” van Lovin’ Spoonful. In de originele popversie uit het midden van de jaren 60 was de melodie een jingle voor de dagelijkse drukte en kakofonie van het grootstedelijke leven. Hier herontdekt Jones het als een sensuele jazz-soul groove verankerd door orgel, Fender Rhodes en de zwoele zang van haar frequente medewerker Valerie Simpson; je kunt de hittegolflijnen praktisch van het beton zien afstralen. (De hiphopmenigte van begin jaren 90 was het daarmee eens en samplede verschillende delen ervan voor nummers van The Roots, Black Moon en, het meest beroemd, het nostalgische schoolboy crush anthem van The Pharcyde uit 1992, "Passin' Me By.")

De levendigere tweede helft van You’ve Got It Bad Girl kan dat sublieme moment niet evenaren, maar is muzikaal consistenter. Een andere Stevie Wonder-cover, “Superstition,” wordt verheven door de onschatbare vocale en mondharmonica-hulp van “Three Beautiful Brothers” (d.w.z. Bill Withers, Billy Preston en Stevie zelf). Een levendige versie van Dizzy Gillespie’s Cubop jazzstandard “Manteca” laat Bob James, Phil Woods en Duke Ellington Orchestra-legende Cat Anderson prachtig soleren en swingen op respectievelijk elektrische piano, altsaxofoon en trompet. Hoewel het in wezen nieuwigheidsnummers zijn, zijn “Sanford & Son Theme” en “Chump Change” niettemin onweerstaanbaar. De eerste, van de hit-sitcom van Redd Foxx, gebruikt opgepompte clavinet en mondharmonica in zijn evocatie van Watts-sloopauto-geintjes; de door Bill Cosby medegeschreven late mines whistle-led big band funk in een vervolg op Q and Cos’s vorige, “Hikky-Burr.” Jones zou deze strak georkestreerde R&B-gerichte aanpak blijven verfijnen gedurende de rest van het decennium, met als hoogtepunt The Dude uit 1981. Genomineerd voor een dozijn Grammy Awards en er drie gewonnen, vertegenwoordigt dat album een ​​hoogtepunt in een carrière die ermee overspoeld werd. En een waarvan de triomfen worden gesuggereerd in de vonken van genialiteit in You’ve Got It Bad Girl.