Yarbrough & Peoples – The Two of Us - 1980

Cor Winkels
16 jan
4 minuten om te lezen

Cavin Yarbrough en Alisa Peoples waren jeugdvrienden uit Dallas, Texas en ze scoorden in de jaren 80 grote successen als R&B-duo. Tijdens een tournee als achtergrondzanger met Leon Russell in de late jaren 70 ontmoette Cavin de Wilson Brothers van The Gap Band, die Cavin op hun beurt voorstelden aan hun medewerker Lonnie Simmons en zijn Total Experience Recording Studios, die het debuutalbum van het duo produceerden en hen later contracteerden naar zijn platenlabel Total Experience, waar hij zich bij The Gap Band voegt.

Het debuutalbum van Yarbrough & Peoples, The Two Of Us, werd in 1980 uitgebracht via Mercury Records en werd al snel een groot succes, zowel bij critici als bij de commerciële platenmaatschappijen. Het album behaalde de gouden status en bereikte de eerste plaats in de Billboard R&B albumlijst en piekte op #16 in de Billboard Hot 100. The Two Of Us is een overwegend opgewekt en zeker een zeer uitgebreid en prachtig geproduceerd R&B/Soul album met Geweldige nummers zoals de tweede single Third Degree (R&B #74), een opgewekt boogiesoulnummer in de stijl van Stevie Wonder, Crazy, een intense, weelderig georkestreerde funky groove, het soepele en soulvolle Want You Back Again en de oprechte ballad Two Of Us.

Dit album is een gedenkwaardig album in de context van mijn project, omdat het het allereerste is met een daadwerkelijk bekende hit! Die hit is natuurlijk ‘Don’t Stop the Music’, en om het iconisch te noemen zou hetzelfde zijn als water nat noemen of een Hawaiiaans overhemd met bloemenmotief een slechte besteding van je salaris noemen. Het was waarschijnlijk een van de allereerste geweldige dancetracks die het begin van de jaren 80 inluidde, en hoewel het zeker niet het eerste boogienummer was, was het wel het nummer dat waarschijnlijk veel van de daaropvolgende klassiekers van het genre in de jaren erna inspireerde, met zijn zompige analoge bas die de show stal.

Voor een album waarop de grote hit aanvoelt als een voorbode van de dancemuziek die zou komen, klinken de andere nummers heel, heel erg van hun tijd. Yarbrough & Peoples waren goede vrienden en labelgenoten van de Gap Band, dus begrijpelijkerwijs klinken veel van de nummers hier als hedendaagse B-kanten van de Gap Band. Y&P hadden echter iets te bieden wat de Gaps nooit konden. Dat klopt, aangezien ze een getrouwd stel waren, zongen ze een heleboel romantische duetten in de stijl van Peaches & Herb.

Soms zijn deze duetten eigenlijk best schattig. Neem bijvoorbeeld ‘Easy Tonight’. Het is geen geweldige shakes en het zal waarschijnlijk geen vast onderdeel worden van je werkplaylist, maar ze gebruiken een aantal brutale kleine ideeën – wanneer ze zingen over het kloppen op elkaars deuren, imiteert de drummer dat geluid met een beetje percussieve vulling. Dat is schattig! Wat ik niet kan zeggen over het einde van ‘Crazy’, nog een fatsoenlijke, maar generieke liefdesballade die eindigt met het stel dat naar elkaar koert op zo’n manier dat je het gevoel hebt dat je een privémoment binnendringt door er alleen maar naar te luisteren. Zelfs Captain & Tennille zouden het geheel waarschijnlijk te veel hebben gevonden.

Dit album is een gedenkwaardig album in de context van mijn project, omdat het $ is met een echt bekende hit! De hit is natuurlijk ‘Don’t Stop the Music’, en om het iconisch te noemen zou hetzelfde zijn als water nat noemen of een Hawaiiaans overhemd met bloemenmotief een slechte besteding van je salaris noemen. Het was waarschijnlijk een van de enorme geweldige dancetracks die het begin van de jaren 80 bevatte, en hoewel het zeker niet het eerste boogienummer was, was het wel het nummer dat waarschijnlijk veel van de klassiekers van het genre in de jaren erna inspireerde, met zijn zompige analoge bas die de show stal.

Voor een album waarop de grote hit aanvoelt als een voorbode van de dancemuziek die zou komen, klinken de andere nummers heel, heel erg van hun tijd. Yarbrough & Peoples waren goede vrienden en labelgenoten van de Gap Band, dus ontwikkelaarwijs klonk veel van de nummers hier als hedendaagse B-kanten van de Gap Band. Y&P had echter iets te bieden wat de Gaps nooit konden. Dat klopt, waar ze een getrouwd stel waren, zongen ze een mysterieuze romantische duetten in de stijl van Peaches & Herb.

Soms zijn deze duetten eigenlijk best schattig. Neem bijvoorbeeld ‘Easy Tonight’. Het is geen geweldige shakes en het zal waarschijnlijk geen groot onderdeel worden van je werkplaylist, maar ze gebruiken een aantal brutale kleine ideeën – wanneer ze zingen over het kloppen op elkaars deuren, imiteert de drummer dat geluid met een beetje percussieve vulling. Dat is schattig! Wat ik niet kan zeggen over het einde van ‘Crazy’, nog een opmerkelijk, zij het generieke liefdesballade die daardoor met het stel dat naar elkaar koert op zo’n manier dat je het gevoel hebt dat je een privémoment binnendringt door er alleen maar naar te luisteren. Zelfs Captain & Tennille zouden het geheel waarschijnlijk te veel hebben gevonden.

Gelukkig ligt de primaire focus van dit album op het creëren van energieke discotracks, die geen enkele in de buurt komen van DSTM, waarschijnlijk vanwege het gebruik van een... gag... ECHTE bassist in plaats van een coole robotachtige synthbas. Dat gezegd hebbende, ze zijn allemaal geproduceerd en uitgevoerd op een manier van gestroomlijnd professionalisme, met 'Want You Back Again' en 'You're My Song' die bijzonder hard slaan (hoewel dat gewoon kan komen omdat ze beide na sombere romantische ballads komen).

De set is even goed in balans tussen vrolijke, keyboard-zware groovers en zachtere toetsentracks - precies het soort afgeronde plaat dat we van Ashford & Simpson op hun best in de late jaren 70 mogen verwachten, een paar dat een duidelijke inspiratiebron is voor het geluid van dit album! Lonnie Simmons verzorgt de productie en brengt wat hippe onderstromen - instrumentale momenten die voorbij het voor de hand liggende gaan en die de plaat echt goed laten standhouden door de jaren heen - met een groove die bijna meer 70 is, en met een lossere indie-feel over het algemeen.