Tito Jackson van The Jackson Five overleden op 70-jarige leeftijd

Degenen van ons van een bepaalde leeftijd groeiden op in een wereld waar onze muzikale koninklijke familie uit Gary, Indiana kwam. En door de jaren heen hebben we de triomfen en beproevingen van The Jacksons meegemaakt. Maar het moeilijkste was het om te zien dat er leden van onze koninklijke familie zijn overleden. Vandaag nemen we met verdriet afscheid van Toriano Adaryll "Tito" Jackson, op 70-jarige leeftijd. Zijn dood werd vandaag vroeg in de ochtend aangekondigd in een verklaring door zijn drie zonen Taj, Taryll en TJ - bekend als de zanggroep 3T - op sociale media. Naar verluidt stierf hij tijdens het rijden in het zuidwesten van de VS.

Tito was het derde van tien kinderen van Joseph en Katherine Jackson, en een vijfde van de familiezanggroep The Jackson Five. In de periode 1970-1974 was er geen soulgroep – sterker nog, geen enkele muzikale act ter wereld – die groter was dan de Jackson 5. De vijf broers, Jackie, Tito, Jermaine, Marlon en Michael Jackson, waren bekende namen onder mensen van alle leeftijden en rassen en vormden het toneel voor tientallen kinder- en tienergroepen die later zouden ontstaan ​​(hoewel geen enkele ooit de intense populariteit van de Jackson 5 zou evenaren).

Te midden van de ruige staalstad Gary, Indiana, was de Jackson 5 een droom van gitarist Joe Jackson, de patriarch van een familie van fotogenieke, extreem getalenteerde kinderen. Toen hij zich realiseerde welk talent er in zijn vijf jongens huisde, werd hij een strenge meester, die werkte aan hun muzikaliteit, hun zang en hun dans met als doel een hechte soulzanggroep te creëren in de stijl van de Temptations, maar dan samengesteld uit een groep tiener- en pre-tienerbroers. In 1966 wonnen de Jackson-jongens lokale wedstrijden en het jaar daarop, toen Michael pas 9 jaar oud was, wonnen ze in het legendarische Apollo Theater in Harlem, wat hen hun eerste aandacht buiten het Midwesten opleverde. In de loop van het jaar verspreidde het nieuws over de jongens van Gary zich en in 1969 zag Motown-artiest Bobby Taylor ze optreden en al snel werden ze door Motown-leider Berry Gordy, Jr. naar Detroit geroepen, die ze bijna onmiddellijk contracteerde.

Gordy liet de Jackson Five al snel toeren met Diana Ross en werkte samen met het nieuwe Motown-songwritingteam The Corporation. De eerste single van de J5, "I Want You Back", was een monster en luidde een reeks van vier opeenvolgende nummer één pop- en soulsingles in voor de groep van hun eerste twee albums, waaronder "ABC", "The Love You Save" en de ballad "I'll Be There" (een van de grootste nummers van 1970).

De bekendheid van de groep bereikte een hoogtepunt in 1971, toen de tekenfilm "Jackson Five" op zaterdagochtend op de radio te zien was, en in de periode 1970-73 bracht de J5 maar liefst negen studioalbums uit en toerde onvermoeibaar. Een combinatie van het verstrijken van de tijd, Gordy's afleiding door de wereld van films (in plaats van muziek), groepsmoeheid en veranderingen in de stem van adolescenten leidden tot een afname van de populariteit van de J5 halverwege de jaren 70, hoewel ze een grote hit scoorden met "Dancing Machine" uit 1974.

Gefrustreerd verliet de groep Motown in 1976 voor Epic Records, waarbij ze Jermaine (die getrouwd was met Berry Gordy's dochter Hazel) achterlieten voor een matig succesvolle solocarrière en hem vervingen door de getalenteerde jongere broer Randy. Nu omgedoopt tot "The Jacksons" (Motown had de naam "Jackson 5" gecopyright), scoorden ze in 1976 met "Enjoy Yourself", maar zetten hun carrièredaling de volgende twee jaar verder voort. Toen in 1978 de groepsleden een actievere rol gingen spelen in de creatie van hun platen, vonden ze een nieuwe geloofwaardigheid in de opkomende dancemuziekwereld met nummers als "Blame It On the Boogie" en "Shake Your Body (Down to the Ground)." Maar hoewel hun populariteit en creativiteit weer leken te stijgen, bereidde niets hen voor op het immense succes van de solo-inspanning van broer Michael uit 1979, Off the Wall. Samen met producer extraordinaire Quincy Jones creëerde Michael het beste dancealbum van dat jaar - met vier top 10 hits - en plaveide hij de weg voor zijn Thriller uit 1982, tot voor kort het bestverkochte album aller tijden.

Michaels solotriomf zorgde voor meer buzz voor de release van de groep in 1980, Triumph, met de hit "Lovely One." Tegen de tijd dat het Victory-album van de Jacksons uit 1984 uitkwam, was Michael de grootste muzikale ster ter wereld en leek het album meer op een familieverplichting dan op een vreugdevolle reünie (hoewel voor het eerst alle 6 broers erbij betrokken waren). Het haalde de top 10 omdat het moest, maar was een creatieve stap terug en werd snel vergeten. De groep ging toen uit elkaar, waarbij Jermaine zijn solocarrière hervatte bij Arista Records en Michael zijn zoektocht naar de King of Pop voortzette, terwijl hij zich bezighield met steeds grilliger, raadselachtiger gedrag dat zijn muziek de volgende kwart eeuw zou overschaduwen tot aan zijn tragische dood op 25 juni 2009.

Jackie, Tito, Marlon en Randy herenigden zich met hun kinderen, nichten en neven voor een laatste stuiptrekking, 2300 Jackson Street, een album dat snel kwam en ging in 1989. De act ging toen weer uit elkaar, alleen om weer samen te komen op het podium voor een behoorlijk goed optreden tijdens een Michael Jackson-tribute-tv-special in 2003. De zes broers planden een nieuwe reünie voor 2010, maar Michaels tragische dood maakte een einde aan die plannen.

In de afgelopen vijftien jaar hebben Tito, Jackie, Marlon en soms Jermaine getourd als The Jacksons. Daarnaast bracht Tito Jackson in 2016 zijn debuutalbum uit, het verrassend aangename Tito Time, met twee hits, "Get It Baby" en het soepele "One Way Street". En hij bracht een groot deel van de 21e eeuw door met het spelen van zijn geliefde bluesmuziek.

Degenen die Tito kenden, bespreken unaniem zijn zachtaardige vriendelijkheid, die gemist zal worden. En voor miljoenen mensen over de hele wereld zal hij voor altijd herinnerd worden als de knappe gitaarzwaaiende tiener die het spel van jeugdgerichte groepen voorgoed veranderde, en de volgende vijf decennia een hele muzikale wereld op een hechte, getalenteerde familie van Gary richtte. Rust in vrede, Tito.