‘The Temptations Sing Smokey’: Two Motown Legends, One Soul Classic

‘The Temptations Sing Smokey’ representeert perfect het soulmuziektijdperk en koppelde vijf iconische stemmen aan Motowns belangrijkste songwriter voor een verbluffend album.

Hun tweede album en een ijskoude thriller, The Temptations Sing Smokey, hadden een chemie die nauwelijks kon mislukken. Ten tijde van de release, op 22 maart 1965, had de groep onlangs een injectie met nieuw bloed gekregen met de toevoeging van tenorzanger David Ruffin, wat de klassieke line-up van The Temptations creëerde. Smokey Robinson vestigde zich ondertussen snel als de Motown-schrijver-producer van zijn tijd, en maakte hits voor Mary Wells en The Marvelettes, evenals zijn eigen groep, The Miracles.

Smokey Robinson was gewend om voor een vocale groep te schrijven en leek te genieten van de veelzijdigheid van The Temptations: in David Ruffin hadden ze een stoere leadstem die niet alleen in schril contrast stond met de andere leadstem van de groep, Eddie Kendricks, maar ook sterk verschilde van Smokey's eigen tedere hoge tonen. Door te produceren en te schrijven voor dit kwintet kon hij een breder palet gebruiken dan hij kon bij het maken van platen voor The Miracles en vrouwelijke artiesten. Je hoort zijn en de groep genieten van hun werk in The Temptations Sing Smokey.

Een weelderig en gelaagd muzikaal wonder

Er staan ​​drie hitsingles op de eerste kant van het originele vinylalbum, allemaal klassiekers uit de jaren 60. Eddie Kendricks zingt de lead op "The Way You Do The Things You Do", zijn opzwepende zang levert Smokey's ongebruikelijke lijst met metaforische complimenten - "I'm holding you so tight/You know you could have been a handle/The way you swept me off my feet/You know you could have been a broom" - over een vlammend koperen achtergrond die Motown-vertrouwen uitstraalt. "It's Growing" is stabieler en opent met een oorverdovend plonkend pianofiguur voordat de Franse hoorn over de groove van The Funk Brothers zweeft om je te vertellen dat dit een weelderig en gelaagd muzikaal wonder gaat worden.

En dan is er nog "My Girl", de eerste Temptations-single met hun nieuwe lid, en gemaakt toen Smokey Robinson doelbewust probeerde het perfecte nummer te leveren voor Ruffins stijlvolle vocale ruffness. Hij ging echter verder dan dat; dit onsterfelijke wonder is een van de beste platen in de hele popgeschiedenis. Het begint rustig, stijgt naar verschillende climaxmomenten, en drukt de eeuwige liefde perfect uit zonder ooit zijn waardigheid te verliezen. Talrijke coverversies zijn er niet in geslaagd zijn suprematie te onderdrukken.

Het zijdezachte “Baby, Baby I Need You” koelt de boel een beetje af, de tedere ensemblestijl toont de collectieve vaardigheid van de Tempts met een ballad. “What Love Has Joined Together” liet Smokey een huwelijksceremonie binnenvallen voor de tekst van een lied dat de ronde deed in Motown. De Tempts waren derde op de zaak (na The Miracles en Mary Wells), maar je zou kunnen stellen dat hun versie de beste is, met Eddie Kendricks die engelachtig over de hemelse steun van de groep vliegt. “You’ll Lose A Precious Love” laat David Ruffin bewijzen dat ook hij perfect een stabiele ballad kon brengen, en de basinterventie van Melvin Williams geeft het nummer een aardse dimensie. Klassieke nummers, drie hits, meerdere dynamische uitvoeringen, meer soul per ounce dan elders verkrijgbaar is… En dat is nog maar de eerste helft!

Verblindende harmonieën, extra dimensies

"Who's Lovin' You" is een van die vreemde Motown-klassiekers die herhaaldelijk werd gecoverd na de originele versie van The Miracles, maar die de hitlijsten grotendeels ontweek. Het nummer is een evenknie van Smokey Robinsons meer gevierde "You Really Got A Hold On Me" - een versie die al snel volgt - en de aanpak van The Temptations volgt zowel de wortels van het nummer als hun eigen wortels in doo-wop, waarbij Ruffin passend beroofd klinkt. Het door Eddie Kendricks gefronte "What's So Good About Goodbye" spint voort op een door Latijns-Amerika beïnvloede groove; "You Beat Me To The Punch" presenteerde Paul Williams voor het eerst op het album als leadzanger, met een nummer dat Mary Wells had geslagen. Net als Wells interpreteren The Tempts het nummer met een lichtvoetige stijl, maar de verblindende harmonieën voegen een dimensie toe die één enkele stem nooit zou kunnen leveren. In elke andere groep zou Paul Williams als vaste leadzanger zijn geïnstalleerd.

De zaken gaan een tandje hoger met "Way Over There", een truc met twee akkoorden waarbij de groep Eddie Kendricks' lenige lead beantwoordt; dit is standaard vroege jaren 60 R&B in een nieuwe soulvolle context. Het lijkt erop dat The Valentinos'/Bobby Womack's "Looking For A Love" zijn invloed heeft gevoeld, aangezien het een vergelijkbaar gevoel deelt. Dan komt "You've Really Got A Hold On Me", dat slechts lichtjes verschilt van het machtige origineel van The Miracles: de vocalen zijn minder emotioneel urgent en de prominente gitaarakkoorden een tikje jazzy. De ziel blijft natuurlijk intact.

The Temptations Sing Smokey sluit af met de door orgel aangestuurde, kerkelijke swayer "You Can Depend On Me", een Smokey Robinson-liefdesliedje dat een paar keer van eigenaar wisselde bij Motown, hoewel geen enkele cover dit overtrof, dromerig gezongen door Eddie Kendricks met capabele ondersteuning van een prominente Otis Williams.

Perfecte weergave van het soultijdperk

Begin jaren 60 was er een tekort aan albums die waren opgenomen met een specifiek doel, behalve om een ​​paar dollar uit het publiek te persen op de achterkant van een hitsingle. Dat was in dit geval niet het geval. De nummers op The Temptations Sing Smokey zwermen samen als de spreekwoordelijke vogels, die elk een prachtig geheel vormen. Alles, zelfs de hoes, vertegenwoordigt perfect het soultijdperk.

De asterisk op de voorkant wordt niet vaak opgemerkt: het duidt Smokey aan, rechts afgebeeld. Het album verdient echter meer dan een enkele asterisk: hier zijn er nog vijf: *****.