‘Tear It On Down’: Martha zingt Marvin bij het afscheid van The Vandellas

Het nummer was de laatste single die de naam Martha Reeves & the Vandellas droeg.

De laatste single die de naam Martha Reeves & the Vandellas droeg, werd uitgebracht op 23 mei 1972. Het is een minder bekend Motown-pareltje, zowel in die versie als in het origineel van Marvin Gaye.

De compositie "Tear It On Down" van Ashford & Simpson werd aanvankelijk toegewezen aan de Marvelettes, maar werd vervolgens opgenomen voor Gayes album In The Groove uit 1968. Die lp had een bijzondere geschiedenis, want na zijn enorme succes met de singles werd de naam gewijzigd in "I Heard It Through The Grapevine". Naast zijn versie bevatte het album ook Gayes 45-toerenplaten "You" en "Chained", maar "Tear It On Down" werd door Motown niet als single uitgebracht.

Vier jaar later liep de hitlijstcarrière van Reeves & the Vandellas ten einde. Achteraf gezien was dat al zo sinds hun succes "Honey Chile" in 1967, ook al bracht 1971 Top 30 R&B-hits met "Bless You" en "In And Out Of My Life". De daaropvolgende maart zou Black Magic hun laatste album worden, en de groep hield er een dag na een afscheidsconcert eind 1972 mee op.

Reeves had moeite met de nieuwe richting en zelfs locatie van Motown, aangezien ze in Detroit bleef toen de band naar Los Angeles verhuisde. Uiteindelijk tekende ze als soloartiest bij MCA, waar ze lovende kritieken, maar geen commerciële lof oogstte. In 1972 deed "Tear It On Down" denken aan de laatste dagen van de Supremes met Diana Ross.

Net zoals Mary Wilson en Cindy Birdsong niet met Ross meespeelden op haar laatste single met de groep, "Someday We'll Be Together", stonden de Vandellas van begin jaren 70 (Sandra Tilley en Reeves' zus Lois) helemaal niet op "Tear It On Down". Desondanks werd het, met zang opgenomen door Reeves in L.A. en ondersteund door een B-kantversie van "I Want You Back" van de Jackson 5, de laatste hit van de groep.

Ook al bereikte het slechts nummer 37 in de R&B-hitlijst, is "Tear It On Down" in beide versies zeker de moeite waard. Gaye neemt het op met zijn vertrouwde maar unieke, verfijnde, soepele soulmelodie, terwijl Reeves er een rauwe, gospelachtige bewerking van maakt, gearrangeerd door Paul Riser, die een veel breder publiek verdiende.