Sylvester: Thuiskomen in disco

De baanbrekende artiest leefde altijd luid en duidelijk, zelfs toen de wereld hem probeerde het zwijgen op te leggen en te negeren.

In 1992 schreef dichter en LGBTQ-activist Essex Hemphill over zijn zwarte en openlijk homoseksuele achtergrond: "We zijn een zwervende stam die naar huis moet voordat thuis weg is... er is geen andere plek om naartoe te gaan die zoveel moeite en liefde waard is." Sylvester James Jr., een Maagd met een gevoel voor dramatiek, vond dat thuis in de muziek.

Sylvester groeide op in de wijk Watts in Los Angeles tijdens het tijdperk van de burgerrechtenbeweging, bij zijn grootmoeder in een streng pinkstergezin. Als tiener was Sylvester niet alleen openlijk queer, maar maakte hij ook deel uit van een uitbundige groep jonge, zwarte dragqueens genaamd de Disquotays. Hij kleedde zich zelfs als dragqueen voor zijn eindexamen van de middelbare school. Nadat hij te maken had gehad met homofobe intimidatie, zowel in de kerk als thuis, vertrok hij in 1969, op zoek naar een stad die zowel zijn queerness als zijn verblindende talent als zanger en songwriter kon huisvesten. Hij kwam terecht in San Francisco op het hoogtepunt van de homorechtenbeweging.

Na zijn aankomst in de Bay Area kampte Sylvester jarenlang met dakloosheid en instabiliteit. Tijdens zijn verkenning van de nachtclubs en underground muziekpodia van de stad vond hij een gemeenschap met andere genderfluïde mensen. Begin jaren 70 sloot hij zich als fulltime lid aan bij de inmiddels legendarische draggroep The Cockettes. Twee van Sylvesters muzikale helden waren Billie Holiday en Josephine Baker, en zijn tijd bij The Cockettes stelde hem in staat om tegelijkertijd zijn falsetto en de dieptepunten van de blues te laten horen die hij zich eigen had gemaakt in de Pinkstergemeente. Maar het was geen perfecte match.

Zoals Joshua Gamson schrijft in zijn biografie The Fabulous Sylvester: The Legend, the Music, the Seventies in San Francisco: "Sylvester deelde de affiniteit van de Cockettes met extravagante flamenco, hun viering van seks en homoseksualiteit, hun liefde voor acid en goede hasj, en hun verwrongen film-musicalfantasieën. Net als zij maakte hij zichzelf op, fantaseerde hij over een eigen identiteit. Maar hij stond meestal een paar meter achter de Cockettes, maar nooit echt één van hen." Sylvesters solo-optredens waren een vast onderdeel van overigens psychedelische producties. Hij deed geen overdreven camp, maar bracht zijn idolen met eerbied een eerbetoon, met een stem die luisteraars wel serieus konden nemen.

Na een reeks optredens in New York City, waarin Sylvester de onbetwiste ster van de groep werd, vertrok hij om een ​​solo-act op te richten die hem uiteindelijk een platencontract opleverde. Sylvesters talent en sterkwaliteiten waren onmiskenbaar, maar de VS waren nog niet helemaal klaar voor een gender-nonconforme soul- en popzanger. Toen Sylvester producer Patrick Cowley ontmoette en nauw met hem begon samen te werken, kanaliseerde zijn muziek eindelijk de energie van Sylvesters liveshows. Hun samenwerking viel samen met de toenemende dominantie van disco, een genre en cultuur die ruimte bood aan Sylvesters scala aan zowel vocale toon als genderexpressie. Het hoogtepunt van hun samenwerking was "You Make Me Feel (Mighty Real)" uit 1978, dat tot op de dag van vandaag geldt als een van de succesvolste en bekendste disconummers aller tijden.

In discomuziek vond Sylvester een toevluchtsoord, een thuis waar hij echt kon gaan ontdekken. Sylvester had die ruimte nodig. Zoals Gamson het stelt: "gender was een alledaagse keuze" voor Sylvester. Hij leefde in een tijdperk dat nog niet zo progressief was wat betreft genderidentiteit, maar velen zouden Sylvester tegenwoordig als zeer genderfluïde en non-binair beschouwen, net zoals zijn muziek speelde met de grenzen van geluid en toonhoogte. Cathy Cohens baanbrekende essay over queer studies, "Punks, Bulldaggers, and Welfare Queens: The Radical Potential of Queer Politics?" uit 1997, gaf een kader aan Sylvesters opzettelijke non-conformisme: "Queerpolitiek [en] seksuele expressie is iets dat altijd de mogelijkheid van verandering, beweging, herdefinitie en subversieve performance met zich meebrengt – van jaar tot jaar, van partner tot partner, van dag tot dag, zelfs van handeling tot handeling." Sylvester creëerde zichzelf elke dag dat hij leefde en dat was te horen in het diep amorfe geluid van zijn muziek. Hij had altijd openlijk geleefd, zelfs toen de wereld hem het zwijgen oplegde en negeerde.

Sylvester bracht drama, maar ruilde geen tragedie in; zijn publieke verhaal getuigde van vastberaden doorzettingsvermogen; hij was nooit tragisch zwart, tragisch queer of zelfs tragisch ziek. Hij zweeg over zijn eigen aidsdiagnose, zelfs toen hij al vroeg een uitgesproken aidsactivist werd, vóór zijn overlijden in 1988. Als artiest én mens verkende Sylvester het grijze gebied voordat de mainstream het bestaan ​​van zo'n ruimte volledig erkende. Hij liep voor op de wereld die hij kende.

De jaren 70 waren een transformerend decennium in de muziek, maar een van de grootste teleurstellingen van dat tijdperk was het gebrek aan bescherming voor de gemarginaliseerde mensen – zwart, bruin, LGBTQ en vrouwen – die de muzikale samenstelling ervan vormden. Niettemin is Sylvesters nalatenschap er een van leven in het tussengebied, van het overschrijden van de hegemonie, van het vinden van een thuis waar velen het desolaat en kaal hebben genoemd. En, in die donkere hoeken, het vinden van diepe, uitbundige vreugde in de vrijheid van een ruimte die je voor jezelf opeist. Een thuis dat niemand je kan afnemen.

Koop nu Sylvesters muziek op vinyl of cd.

Dit artikel werd voor het eerst gepubliceerd in 2020. We publiceren het vandaag opnieuw, ter ere van Sylvesters geboortedatum. Black Music Reframed is een doorlopende redactionele serie op uDiscover Music die een andere, bredere, nieuwe blik wil stimuleren op zwarte muziek; een blik die niet wordt bepaald door genreparameters of labels, maar door de makers. Verkoopcijfers, hitlijsten, primeurs en zeldzaamheden zijn belangrijk. Maar artiesten, muziek en momenten die de cultuur vormgeven, zijn niet altijd bestsellers, hitlijsttoppers of directe successen. Deze serie, waarin zwarte schrijvers centraal staan ​​die over zwarte muziek schrijven, werpt een nieuwe blik op muziek en momenten die voorheen over het hoofd werden gezien of waarvan de verhalen niet in de juiste context werden verteld.