‘Superwoman’: De zeldzame samenwerking tussen Gladys Knight, Patti LaBelle en Dionne Warwick

Het verhaal van hoe een trio R&B-vriendinnen samenkwam voor een cover die klinkt als overwinnaars die verhalen uit de strijd delen.

In 1990 trad Gladys Knight – wier rijke, soms schorre zang de kern van een liedje raakt – al op met haar familie, de begeleidingsband The Pips, sinds ze in 1952 indruk maakte op een verjaardagsfeestje in Atlanta. Eind jaren 70 waren er een paar jaar dat contractuele problemen hen ervan weerhielden om samen op te treden, maar gedurende vele hitrijke decennia waren Gladys Knight en The Pips een hechte groep.

Na het album All For Love uit 1987, hun eerste album voor het MCA-label, besloot Knight dat ze het alleen wilde doen. Zoals ze aan de Michigan Citizen vertelde: "De groep is, om zo te zeggen, geschorst." Knight, een altijd populaire trekpleister op tournee, bleef toeren, maar ze paste haar show aan door nummers toe te voegen en te schrappen, zodat het publiek haar nieuwe richting zou begrijpen. "Ik wilde geen 'Gladys Knight and the Pips – without The Pips – show' doen", vertelde ze aan de Los Angeles Times.

Het origineel van Karyn White

Een nummer dat Gladys Knight in de nieuwe set opnam, was "Superwoman", de hitballad uit 1989 van R&B-nieuwkomer Karyn White. Het nummer – geschreven door het populaire productieduo Antonio "L.A." Reid en Kenny "Babyface" Edmonds, samen met "stille partner" Daryl Simmons – klinkt als een gepassioneerde heronderhandeling van een vrouw over de emotionele voorwaarden van haar relatie. Zoals ze zingt: "This girl needs more than occasional hugs as a token of love from you to me."

White, die het nummer opnam toen ze in de twintig was, kon zich nauwelijks identificeren met de sentimenten. "Het klonk een beetje country," zei White tegen de Minneapolis Star-Tribune. "Het klonk afgezaagd. Dus moest ik mijn eigen vibe voor het nummer vinden. Ik was niet per se die vrouw in 'Superwoman'. Ik was niet getrouwd; ik was mentaal niet per se [op dat punt]. Hoe ik het voor elkaar kreeg, is dat ik me herinner dat mijn moeder een supervrouw was. Mijn vader vertrok. Ik kon alleen maar aan mijn moeder denken toen ik dat nummer zong."

De versie van Gladys Knight, Patti LaBelle en Dionne Warwick

Maar hoewel het nummer een emotionele uitdaging was voor White, een die ze op een diep ontroerende manier wist te volbrengen, was het precies goed voor Knight, die destijds twee keer getrouwd en gescheiden was geweest. Op een avond, toen ze het nummer op het podium speelde, zat MCA-directeur Louil Silas Jr. in het publiek. Hij was zo ontroerd door het optreden dat hij haar voorstelde om "Superwoman" op te nemen voor haar eerste soloalbum voor het label. Maar dat was niet zijn enige idee. Hij vond ook dat ze haar gewaardeerde R&B-vriendinnen, Patti LaBelle en Dionne Warwick, moest uitnodigen om het nummer samen met haar op te nemen. De drie hadden al plannen om samen te werken voor een "Sisters In The Name Of Love"-tournee, dus zoals Knight aan Billboard vertelde: "We vonden dat het logisch zou zijn om het nummer samen op te nemen."

Hun versie van "Superwoman", geproduceerd door Michael Powell, die meewerkte aan Anita Bakers baanbrekende album Rapture, klinkt minder als een openhartig pleidooi dan als een muzikaal "keukentafelgesprek" onder vrienden, waarbij elke zangeres – afhankelijk van haar zangstijl – haar eigen kijk geeft op hoe het voelt om betrokken te zijn bij een emotioneel afstandelijke man. Knight klinkt alsof ze het probleem al lang heeft. Warwick lijkt vastbesloten om boven de strijd uit te stijgen, en LaBelle – met haar intens hoge stemgeluid – klinkt alsof ze de relatie gaat beëindigen zodra ze haar noot heeft vastgehouden.

Het trio speelde het nummer samen in een aantal spraakmakende tv-programma's, waaronder The Oprah Winfrey Show. Het werd omarmd door de zwarte radio en werd een Top 20 R&B-hit. Het nummer is inmiddels symbool geworden voor de band tussen drie Afro-Amerikaanse vrouwen wier carrières zich hebben voortgezet van Jim Crow tot Obama en nu Trump. Ze hebben deze lange levensduur niet bereikt dankzij superkrachten, maar juist dankzij de gecombineerde krachten van discipline, veerkracht en geloof. Om deze redenen voelt hun uitvoering van "Superwoman" bijna opbeurend. Het is het geluid van overwinnaars die verhalen uit de strijd delen.

Luister hier naar "Superwoman" van Gladys Knight, Patti LaBelle en Dionne Warwick.

Dit artikel werd voor het eerst gepubliceerd in 2020. We publiceren het vandaag opnieuw, de verjaardag van de release van Gladys Knights album Good Woman. Black Music Reframed is een doorlopende redactionele serie op uDiscover Music die een andere, bredere, nieuwe invalshoek wil creëren bij het beschouwen van zwarte muziek; Eentje die niet wordt gedefinieerd door genreparameters of labels, maar door de makers. Verkoopcijfers, hitlijsten, primeurs en zeldzaamheden zijn belangrijk. Maar artiesten, muziek en momenten die de cultuur vormgeven, zijn niet altijd bestsellers, hitlijstentoppers of directe successen. Deze serie, waarin zwarte schrijvers centraal staan ​​die over zwarte muziek schrijven, werpt een nieuwe blik op muziek en momenten die voorheen over het hoofd werden gezien of waarvan de verhalen niet in de juiste context werden verteld.