Sly Stone, visionaire funk-frontman van Family Stone, overleed op 82-jarige leeftijd

Sly Stone, de opmerkelijke, excentrieke frontman, zanger, songwriter en producer van zijn familiegroep Sly & the Family Stone, overleed op maandag 9 juni in Los Angeles. Het muzikale icoon had volgens een verklaring van zijn familie gevochten tegen een longziekte. Hey werd 82.

"Hoewel we rouwen om zijn afwezigheid, vinden we troost in de wetenschap dat zijn buitengewone muzikale nalatenschap generaties lang zal blijven resoneren en inspireren", aldus de verklaring.

Hij werd geboren als Sylvester Stewart als tweede van vijf kinderen en verhuisde met zijn gezin van Denton, Texas, naar Vallejo, Californië toen hij nog een adolescent was. Het gezin was nauw betrokken bij de Church of God In Christ.

Op achtjarige leeftijd nam Stone samen met zijn broers en zussen Freddie, Rose en Vaetta gospelmuziek op onder de naam The Stewart Four. Je kunt Stone als kind "On the Battlefield of the Lord" horen zingen op een single die ze in 1952 opnamen.

Hij zat nog op de basisschool toen een vriend "Sylvester" verkeerd spelde als "Sly". De bijnaam bleef hangen. Op elfjarige leeftijd bekwam Stone zich in keyboard, gitaar, bas en drums. Op de middelbare school richtte hij een multiraciale doo-wopgroep op, The Viscaynes, die een aantal singles opnam in Los Angeles.

Als jongeman was Stone een succesvolle discjockey voor KSOL, een r&b-radiostation in San Mateo, Californië. Zijn playlists bevatten populaire platen van blanke artiesten zoals The Beatles en The Rolling Stones.

Stone en zijn broer Freddie fuseerden in 1966 hun eigen bands tot Sly & the Family Stone. Vrouwen – opvallend genoeg – waren niet alleen zangeressen, maar bespeelden ook instrumenten, een zeldzaamheid in die tijd. En er zaten zowel zwarte als blanke muzikanten in. Binnen een paar jaar produceerde de groep hits als "Everyday People", "Family Affair" en "Dance to the Music".

Hoewel de groep vanaf het begin een groot en divers publiek trok, werd Stone door de Black Panthers onder druk gezet om de blanke leden uit de groep te zetten – soms dreigend en in levende lijve, zoals saxofonist Jerry Martini zich herinnerde in een interview met NPR in 2013.

"Sly kwam altijd, altijd voor me op, en in veel gevallen redde hij me uit de brand," zei Martini.

Sly & the Family Stones sound was een oogverblindende mix van psychedelische rock, soul, jazz, gospel en latin. Het vroege ochtendoptreden van de groep op Woodstock in 1969 werd algemeen erkend als een legendarisch moment in een legendarisch concert.

"De roep, de reactie. Het voelde als een kerkdienst," schreef Stone in zijn memoires Thank You (Falettinme Be Mice Elf Agin) uit 2023. "De hoorns gingen de lucht in. Toen de show voorbij was, waren we nat en koud. Ik weet niet meer hoe ik wegging, misschien op dezelfde manier als ik binnenkwam, maar ik was er niet om Jimi [Hendrix] het festival te zien afsluiten."

"We wisten dat er iets magisch gebeurde. Ik denk nadat we beseften dat er een zee van mensen voor ons stond," vertelde Sly's zus, Rose Stone, in 2007 aan NPR. "Het was ongeveer 5:00 uur 's ochtends toen we begonnen. Het was donker en we speelden op ons best... en de zon begon op te komen en plotseling zagen we alleen nog maar een zee van mensen. Ik denk dat het een soort hoogtepunt van onze groep was."

In de jaren 70 werd Sly Stones muziek somberder en cynischer, een weerspiegeling van een wereld die somber was geworden door de moorden op Dr. Martin Luther King Jr. en president John F. Kennedy, evenals door de toegenomen raciale spanningen en de verschrikkingen van de Vietnamoorlog.

In de jaren 80 was Sly Stone in afzondering geraakt. Hij werd in 2011 gearresteerd wegens cocaïnebezit. Maar halverwege de jaren 2000 begon hij sporadisch in het openbaar te verschijnen, waaronder optredens met de band van zijn dochter, Baby Stone. De Grammy's gaven hem in 2017 een Lifetime Achievement Award. Zijn memoires, schreef Associated Press-recensent Christopher Weber, "stromen van humor en woordspelingen." Sly Stone was een muzikaal visionair wiens charismatische podiumuitstraling en karakteristieke zang nu verweven zijn met de Amerikaanse vrolijkheid.