Rick James ‎– Street Songs - 1981

Cor Winkels
27 mei
5 minuten om te lezen

Na het slecht ontvangen album Garden of Love bracht Rick James in 1981 het baanbrekende Street Songs uit, dat zowel lovende kritieken als commercieel succes oogstte. Het liet zien dat de koning van de punkfunk weer aan de top was.

Wat Street Songs zo succesvol maakte, waren de uitdagende en gepassioneerde optredens van James, samen met het innovatieve en opwindende songwriting. De singles Superfreak, Ghetto Life en Give It To Me Baby stonden allemaal bovenaan de dance-hitlijsten in de VS en het album wist nieuw leven in te blazen bij een Motown-label, dat destijds moeite had met het uitbrengen van hits. Street Songs werd het grootste R&B-album van dat jaar en bleef 20 weken achter elkaar bovenaan de hitlijsten staan. Sindsdien is het album multi-platina geworden.

Hoewel het album meer dan dertig jaar geleden uitkwam, is de invloed van James als artiest en Street Songs als album nog steeds sterk. Zijn nummers zijn gesampled door hiphopartiesten zoals Busta Rhymes en Jay Z, en zijn te horen in talloze soundtracks van films en computergames.

Oh, 1981 lijkt nog maar gisteren. General Hospital met Luke en Laura was dé hit op tv, net als Dallas en elke Sugar Ray Leonard-ruzie, maar in de muziek was er één man die dat jaar de spil van de belangstelling was en zijn naam was Rick James. Ik kom zelf uit Buffalo, New York, of B-lo zoals wij het noemen, en dat laat veel herinneringen achter. Die zomer, toen onze Hometown Boy daar was, was hij echt doorgebroken met een album dat een blauwdruk was voor de toekomst in funk, pop, R&B, en nog meer waar het rapmuziek betrof.

De waarheid is dat "Street Songs" de blauwdruk was voor wat rapmuziek zou worden als het ging om het bespreken van onderwerpen waar maar weinig artiesten, ongeacht welke stijl, over durfden te praten. Rick James was de volkskampioen van de straat en voor mensen die Ronald Reagan en zijn racistische, afgezaagde manieren niets konden schelen. Rick James maakte dat album voor de Hood, de Burbs en alles daartussenin, maar toch bleef hij R&B en had hij altijd dat respect voor de straat.

Rick James ‎Street Songs label1

Geef het me schatje, de hoorns, de verhaallijn en de slogan waren allemaal voelbaar. Dat is kenmerkend voor Rick Riff. De bas, de groove en geef het me. Niet veel artiesten zouden een nummer maken waarin ze toegeven te high te zijn om de liefde te bedrijven met hun Ole Lady. Rick stelde zich kwetsbaar op en het nummer sloeg enorm aan. Er is niet echt een ander nummer geweest dat zo'n hit was met dat soort verhaallijn en details. Dat nummer heeft nog steeds enorm veel impact en is sindsdien zo vaak gesampled, gelooped, enz.

Ghettp Life, wie had het er nog meer over om frezze tag te spelen met Winos? Ik bedoel, hij had het over alles wat met Hood te maken had en dat hield het echt. De bas groove was knallend. De zin "één ding over de Ghetto is dat het er morgen zal zijn, dus mensen, maak je geen zorgen" is zowel creatief als geestig, maar tegelijkertijd triest. Maar de realiteit.

Make Love to Me: een zeer bedwelmend ritme en een zachte groove die van tempo verandert, maar wel werkt. Zeer jazzy qua progressie. Zeer vloeiend. Een sterke zangprestatie van Rick. Goede, sterke arrangementen. Narada Michael Walden geeft een mooie touch op de drums.

Mr.PoliceMan, lang voordat NWA met "F*** tha police" op de proppen kwam, sprak Rick James over raciaal profileren en andere situaties, en hij bleef realistisch. Dit nummer had een sterke Bob Marley Reggae-feel. Stevie Wonder slaat de harmonicapartij perfect. Teena Marie's partij werkt en complimenteert het nummer ook. Een heel eerlijk nummer. Heel direct.

Super Freak noemt dit de Pay Day Jam. New Wavy met de Funk at the Bottom. Verdraaide regels over het verkeerde soort meisje om mee naar huis te nemen naar je moeder. Maar het werkt. De groove werkt en de teksten zijn grappig, maar effectief. De langere versie is extra Crispy Funky. Rick vond een groove en een nummer dat zo vaak is gesampled, gebruikt, enz. dat het niet eens grappig is. Dit is een van die klassieke nummers die tijdloos is en nooit zal worden vergeten.

Fire and Desire: Rick James en Teena Marie maakten hier een slow jam-klassieker en wat mij betreft is er de afgelopen 25 jaar geen beter duet geweest. De passie, intensiteit, de algehele arrangementen en de sfeer van dit nummer zijn tijdloos. Rick gaat helemaal op in de opera op deze klassieker. De afweging is klassiek. Dit is het soort nummer waarin je het uitmaakt, maar toch sterke gevoelens voor je ex hebt. De meeste mensen herkennen zich daarin. Teena Marie lag destijds in het ziekenhuis met een koorts van 42 graden, maar ze kwam naar de studio en speelde dit nummer. Klassieker en geweldig muzikaal drama.

Call Me Up: vóór de tijd van de mobiele telefoon en de begindagen van de berichtenbox, waar je iemand kon bellen en een bericht kon achterlaten, is dit nummer in feite precies dat. De groove en het ritme zijn hier perfect en Rick heeft ook een strakke rapflow neergezet die niet altijd is erkend. De groove zelf is helemaal in lijn met de manier waarop rapmuziek zou gaan. Rick zong het nummer alsof hij aan het croonen was. Het bereik was enorm en hij liet het werken. Hij was er helemaal in en dit nummer is nog steeds cool. Ik vind de Broadway-swing van dit nummer geweldig. Ik vond de Latijns-Amerikaanse percussiebreak en de swingende blazers geweldig, en de strakke achtergrondzang.

Onder de funk een funky groove, een bericht rechtstreeks aan de haters. Niemand anders maakte destijds zo'n nummer. Een cool einde en perfect. Dit nummer was losjes en de groove is geweldig. Een regelrechte shout-out naar B-LO.

Proficiat voor de band uit Stone City voor hun bijdragen, Lady T. Teena Marie, die een sterke impact op dit album heeft achtergelaten. Proficiat voor Tom Flye.

Dit album baande de weg voor het behouden van de funk, maar bracht ook de poptexturen in evenwicht, wat later Michael Jackson, Prince, Lionel Richie, Bobby Brown, R. Kelly, Outkast en anderen naar een breder publiek zou brengen. "Street Songs" was het album dat de weg baande in de vroege jaren 80, maar het heeft niet de volle aandacht gekregen die het verdient.