‘Reach Out I’ll Be There’: The Four Tops bereiken de wereld

De dramatische uitvoering van de groep en de weergaloos klaaglijke leadzang van Levi Stubbs werden hun bekendste visitekaartje.

Motown 1098 klinkt misschien niet als een bijzonder belangrijk catalogusnummer, maar het nummer dat erop staat, blijft een van de bepalende momenten in de collectieve genialiteit van het bedrijf. De klassieker in kwestie is "Reach Out I’ll Be There" van The Four Tops, uitgebracht op 18 augustus 1966. Het was een nummer 1-hit in de Amerikaanse pophitlijst op 15 oktober en herhaalde dat kunststukje twee weken later in het Verenigd Koninkrijk.

Geschreven door Brian en Eddie Holland en Lamont Dozier en geproduceerd door Brian en Lamont, kwam het nummer bij de Four Tops terecht tijdens een periode van rust na hun doorbraak in het seizoen 1964-65. Ze bleven steun genieten van hun R&B-aanhang, maar zelfs daar haalde de vorige single van het kwartet, Stevie Wonders nummer "Loving You Is Sweeter Than Ever", slechts nummer 12 en bleef steken op nummer 45. Het was hun laagste notering sinds hun Hot 100-debuut met "Baby I Need Your Loving".

"Reach Out I'll Be There" veranderde dat allemaal; het gepassioneerde sentiment paste perfect bij de dramatische uitvoering van de groep en de weergaloos klaaglijke leadzang van Levi Stubbs. En dan was er nog de ongekende durf voor een Motown-single van de instrumentatiekeuze. Fluiten en bijna galopperende percussie detailleerden de melancholische introductie, vóór de onvergetelijke vocale lancering die Levi's verhaal de wereld in stuurde.

"Reach Out" stond in een mum van tijd in de hitlijsten en bereikte de eerste plaats toen het nummer 1 werd in de Hot 100, na "Cherish" van The Association. Toen de twee weken durende heerschappij daar eindigde, begon het aan een nieuwe in de R&B-lijst en een drie weken durende run op de Britse top.

De invloed van Dylan

Hoewel het algemeen bekend is dat de producers Bob Dylans gelijktijdige succes in gedachten hadden toen ze Stubbs' vocale prestaties om een vergelijkbare urgentie vroegen, is het toch leerzaam om terug te kijken naar hoe de Tops het nummer zelf beschreven.

"We spraken op een dag met Holland-Dozier-Holland," vertelde Lawrence Payton in oktober aan de NME, "en we besloten dat er iets nodig was in de folkrockstijl. Dus gingen ze weg en kwamen terug met 'Reach Out And I'll Be There'. Ik denk dat het het beste stuk folkrock is dat er in lange tijd is geweest." Niet veel mensen die er een transatlantische nummer 1-hit van maakten, zouden het per se folkrock noemen, maar ze zouden het allemaal een soulklassieker noemen.