‘Please Mr. Postman’: Hoe The Marvelettes Motowns eerste nummer 1 scoorden

‘Please Mr. Postman’, een inspirerende cover van iedereen van The Beatles tot de Carpenters, zette Motown op de kaart.

Het was een nummer gebaseerd op een simpel idee – en dat zijn vaak de beste. Gladys Horton, de klagende leadzangeres van The Marvelettes, wacht op een brief van haar vriend “zo ver weg”. Of gewoon een kaartje – eigenlijk elke vorm van erkenning. Angstig, bang en eenzaam laat ze je afvragen of ze tevergeefs wacht. Je kunt niet anders dan medelijden hebben met de arme, lastiggevallen postbode; hij kan alleen maar bezorgen wat hij heeft.

Een R&B-meesterwerk

De Marvelettes stonden bekend als The Marvels toen ze in het voorjaar van 1961 hun tweede auditie deden voor Motowns Tamla-label. Ze zongen een bluesnummer over het wachten op een brief. Het werd geschreven door William Garrett, een vriend van de groep, en omgevormd door de toenmalige leadzangeres Georgia Dobbins. Zij verliet de groep na de auditie en de groepsnaam werd veranderd in wat door Berry Gordy, de baas van Motown, als "meisjesachtig" werd ervaren. Op 21 augustus van dat jaar namen de omgedoopte Marvelettes "Please Mr. Postman" op, dat was aangepast door een trio dat bij Motown furore begon te maken als schrijvers: Brian Holland, Robert Bateman en Freddie Gorman (een echte postbode).

De plaat was een R&B-meesterwerk. De boodschap kwam direct over en je voelde het verlangen in elk woord. Het was slim geconstrueerd met lijnen waarin sommige instrumenten wegvallen, waardoor Hortons smeekbeden nog eenzamer en wanhopiger klinken, inclusief een bizarre oorwurm waarin haar hese stem, gehuld in galm, lijkt te zingen: "Bezorg de brief, hoe eerder hoe beter."

"We were petrified"

Het nummer vond een natuurlijk publiek: de VS escaleerde hun betrokkenheid bij de Vietnamoorlog en in eigen land was er nog steeds een aanzienlijke exodus uit het zuiden, omdat Afro-Amerikanen werk en bevrijding zochten in noordelijke steden zoals Chicago en Motowns geboortestad Detroit. Veel vriendjes waren weg; veel vriendinnen verlangden naar brieven.

"Please Mr. Postman" stond bijna een half jaar in de Amerikaanse hitlijst en bereikte nummer 1 in december 1961 – een indrukwekkend resultaat voor een meidengroep uit Inkster, Michigan, tijdens hun eerste bezoek aan een opnamestudio. Florence Ballard van The Supremes, een andere meidengroep die toe was aan een pauze, adviseerde hen wijselijk om te ontspannen tijdens de sessies, een tip die Horton later toegaf "helemaal juist te zijn – we waren allemaal gespannen, doodsbang." De drummer op de sessie was wederom een ​​onervaren artiest, een magere 22-jarige hoopvolle zanger genaamd Marvin Gaye.

"Please Mr. Postman" kreeg een onverwachte reboot toen een andere groep onbekenden, The Beatles, het opnam voor hun tweede album, With The Beatles uit 1963, waardoor het nummer permanent in het geheugen van de "rock"-generatie terechtkwam; Ringo speelde zijn rol zoals Marvin de zijne had gespeeld. Carpenters waren ook fans van "Postman" en bereikten met het nummer in 1975 een nummer 1-hit, opgenomen in een stijl die meer countrypop dan R&B was.

Onvermijdelijk gaf "Please Mr. Postman" de aanzet tot verdere postverhalen: de opvolger van The Marvelettes, "Twistin' Postman", loste de kwelling van de hoofdpersoon op toen er eindelijk een brief arriveerde van haar vriend, die duidelijk een trage schrijver was. Elvis Presleys "Return To Sender" bracht de bescheiden postbode ook in de schijnwerpers; Ketty Lesters statige hit "Love Letters" uit 1962 liet zien dat het onderwerp nog steeds van topklasse was, en Dee Dee Sharps "Mashed Potato Time" was muzikaal vergelijkbaar en noemde zelfs de hit van The Marvelettes in de tekst. Maar de grootste culturele impact van "Please Mr. Postman" was de komst van Motown als een belangrijke kracht in de popmuziek: de plaat was de eerste nummer 1-hit van het bedrijf. Er zouden er nog vele volgen.