Ohio Players – Honey - 1975

De legendarische pioniers van de streetfunk, de Ohio Players, behaalden platina met deze geweldige release uit 1975, die de hitlijst-aanvoerende disco/funk klassieker "Love Rollercoaster" bevat. Sexy, door blaasinstrumenten aangestuurde grooves, hypnotiserende ritmes en baszware jams nemen ons mee naar een frisse en funky nieuwe dimensie.

Er is een legende over het nummer Love Rollercoaster. Ongeveer twee minuten na het begin van het nummer is er een flauwe schreeuw te horen. De legende zegt dat de schreeuw afkomstig is van het model op de albumhoes. Naar verluidt knielde het model op glasvezel en goot ze honing over zichzelf heen. De honing hechtte haar aan het glas en haar huid werd eraf gerukt in een poging haar los te maken. Ze confronteerde de manager tijdens de opname van het nummer, die haar vervolgens doodstak.

Deze mythe is echter onjuist. De schreeuw werd gemaakt door toetsenist Billy Beck. Een lokale DJ verzon het gerucht en de band hield het vol om de verkoop van het album te stimuleren.

Tegen de tijd van HONEY uit 1975 hadden de Players hun albumhoezen gestroomlijnd van HUSTLER-achtig naar PLAYBOY-achtig, terwijl ze hun muziek nog steeds heerlijk funky en sexy hielden, onbeschrijfelijk. FIRE uit 1974 bevatte hun eerste #1 pophit met de titeltrack en de muziek was absoluut wat de titel aangaf: vlammend! Hoewel HONEY een hint geeft naar iets dat wat soepeler is, is het nog steeds een fantastisch album met genoeg pit om de dansvloer op te schudden voordat je thuiskomt en de langzamere nummers op het podium zet.

"Love Rollercoaster" was de tweede #1 pophit van de Player en is waarschijnlijk hun beroemdste nummer dankzij covers als die van de Red Hot Chili Peppers. Hoewel de versie van de Peppers een goede White-boy-versie was, is die van de Players nog steeds de funky koning, eentje die je op de been brengt, hoe vaak het ook is gedraaid op feestjes, sportevenementen of oldies-radio.

"Fopp" is nog zo'n chaotisch funky genot met de openingsdrumline die inderdaad doet denken aan de opening van Guns N' Roses' "Paradise City". Misschien moet Axl Rose wat schadevergoeding betalen aan de Players, wie weet?

Zoals keer op keer is bewezen, waren ballads altijd het geheime wapen van de Players, en ze blijven ondergewaardeerd met al die luide, schreeuwende funk die hun handelsmerk was. "Sweet Sticky Thing" had geluk dat het werd uitgebracht, want het is inderdaad veel smoother dan waar de Players destijds om bekendstonden. Het feit dat dit jazz-gegroefde nummer (man, die saxofoon!) het zo goed deed, zegt echt iets.

De openingstiteltrack was een dappere manier om het album te beginnen, vooral na net een enorme #1-hit te hebben gehad met "Fire". Ik kan me gemakkelijk voorstellen dat dit nummer van Earth, Wind & Fire komt, die waarschijnlijk de enige andere groep waren waarmee de Players echt konden concurreren

in de funk-sweepstakes (Parliament/Funkadelic waren al de koningen, dus ze waren uit de race).

"Let's Do It" is nog een romantische jam om het hart van je geliefde mee te laten smelten, en hopelijk zul je jezelf er niet snel op betrappen dat je de afsluitende ballad "Alone" zingt. De man die dit nummer zingt heeft duidelijk een gebroken hart en, zoals mijn goede vriend Nathan zegt, het is absoluut een vergeten schat van de R&B-ballads uit de jaren 70 met Leroy "Sugarfoot" Bonners leadvocal die je tranen in de ogen jaagt. Zelfs de spaarzame muzikale achtergrond van het nummer versterkt de emotionele naaktheid ervan.

HONEY is geproduceerd, geschreven en uitgevoerd door de Players zelf, dus je weet dat het album precies is zoals ze het gewild zouden hebben. Zelfs die altijd aanwezige covers waren hun geesteskind, waarbij die van HONEY ongetwijfeld de beroemdste is van allemaal (de innerlijke foto is een echte "hoe konden ze het doen?"-affaire).

Hoewel de Players al jaren als een gek worden gesampled door hiphopartiesten en nog steeds worden aanbeden door R&B-liefhebbers, zijn ze een beetje over het hoofd gezien in het algehele pantheon van populaire muziek. Earth, Wind & Fire zijn opgenomen in de Rock & Roll Hall of Fame, net als Parliament/Funkadelic, dus waarom de Players niet? Tot die dag komt, kunnen we er zeker van zijn dat een album zo fantastisch en funky als HONEY een van de dingen zal zijn die hen daar zal brengen.

Tracks

1 Honey (5:17)

2 Fopp (3:52)

3 Let’s Do It (5:12)

4 Ain’t Givin’ up No Ground (1:42)

5 Sweet Sticky Thing (6:12)

6Love Rollercoaster(4:48)

7 Alone (4:38)