‘No Diggity’: Het verhaal achter Blackstreets iconische anthem

Het is een van de meest geliefde R&B-nummers ooit, maar zo begon het zeker niet.

Voor Blackstreet betekende 1996 een nieuw begin dankzij een nieuwe platendeal en de komst van Eric Williams en Mark Middleton. Terwijl de groep bleef meeliften op hun succesvolle debuutalbum uit 1994, dankzij het succes van singles als "Before I Let You Go" en "Joy", vond Teddy Riley nog steeds tijd om te produceren voor de grote namen in hiphop en R&B, zoals Whitney Houston, Bobby Brown, Heavy D en meer.

Op dat moment werd Riley beschouwd als een van de meest getalenteerde en betrouwbare smaakmakers in de muziekwereld. Toch was "No Diggity", de leadsingle van Blackstreets tweede album Another Level – en het belangrijkste nummer uit de carrière van de groep – er bijna niet gekomen, omdat vrijwel niemand in het nummer geloofde. Uiteindelijk was iedereen enthousiast dankzij de magische productie van Riley en Will "Skylz" Stewart, plus de belangrijke steun van Dr. Dre en Rileys beste vriend, Heavy D.

"No Diggity" luidde inderdaad een nieuw geluid in de R&B in, zoals het in de rest van het decennium en de vroege jaren 2000 vaak werd nagebootst. Het nummer is blues, een kinderliedje en futuristische R&B verpakt in een vrolijk, ondeugend vrouwenlied. Het nummer introduceerde de wereld bij Rileys protegé Queen Pen en was een complete ommekeer ten opzichte van hun kenmerkende slow jams zoals "Tonight's The Night" en "Before I Let You Go". Het is een nummer dat je nog nooit eerder hebt gehoord, maar toch klinkt het zo vertrouwd; het is pakkend zonder afgezaagd te zijn. Het is een van de meest verslavende nummers ooit gemaakt.

De opname

"No Diggity" begon toen Riley Skylz tegenkwam in de Future Sound Studios en hem hoorde experimenteren met Bill Withers' nummer "Grandma's Hands" uit 1971. Nadat hij erop had gestaan dat Stewart hem de sample gaf, voegde Riley de drums en een reverse kick toe, waarmee de basis voor het nummer werd gelegd.

"Nadat ik het nummer had opgenomen, kwam Will binnen en zei: 'Deze plaat is een knaller. Maar wat wil je erop schrijven?'" vertelde Riley aan VIBE Magazine. "Ik gaf hem de melodie van 'No Diggity'. Ik wilde dat het nummer zou beginnen met 'Shorty get down...' En toen dacht ik: 'Nou, kunnen we dan de woorden 'Good Lord' aan het nummer toevoegen?'"

Stewart voegde eraan toe: "Ze kreeg per pond." Toen kreeg Riley het idee om "I Like the Way You Work" van het debuutalbum van de groep te samplen. Volgens Riley kon hij de andere leden van Blackstreet niet overtuigen van het nummer, en daarom zingt hij het eerste couplet. Hij overtuigde Williams om het tweede couplet te schrijven en de rest is geschiedenis.

Nou ja, bijna. Volgens Riley begreep het label "No Diggity" ook niet, maar zijn beste vriend, Heavy D, en Dr. Dre overtuigden Jimmy Iovine ervan dat het goed genoeg was om de eerste single te worden. Heavy D was destijds de net aangestelde CEO van Uptown Records en genoot veel respect als producer dankzij zijn samenwerking met Mary J. Blige, Monifiah en Riley's vorige groep Guy. Dre was intussen nieuw in de Interscope-familie nadat hij Death Row in maart 1996 had verlaten. De beruchte producer lanceerde zijn Aftermath-label onder de vlag van Interscope en met Iovine als mentor.

De mede-ondertekenaars van beide mannen waren goud waard. Dre's reden om van "No Diggity" een single te maken was vrij eenvoudig. Hij miste de opnames van Wreckx-n-Effect's "Rumpshaker"-videoclip en wilde geen ander Teddy Riley-videoclipfeestje missen. Toen Iovine tegen Riley zei dat Dr. Dre in de videoclip wilde zitten, zei Riley dat hij dat alleen zou toestaan als hij een couplet van het nummer kon schrijven.

De ontvangst

Het nummer was meteen een hit en verkocht in 1996 maar liefst 1,6 miljoen exemplaren. Het bereikte de nummer 1-positie in de Billboard Hot 100, waarmee een einde kwam aan de 14 weken durende reeks van Los del Río's wereldwijde hit "Macarena". "No Diggity" won de Grammy Awards van 1998 voor Beste R&B-uitvoering door een duo of groep met zang. Het was niet alleen een van de grootste nummers van 1996, maar ook een van de grootste nummers van het decennium en daarna. Verschillende artiesten hebben het nummer gecoverd, waaronder X-Factor-finalist Cher Lloyd en zanger Ed Sheeran.