‘Natalie Live!’: Natalie Coles triomfantelijke livealbum

‘Natalie Live!’, het hoogtepunt van een ongelooflijke reeks studioalbums, toonde haar aangeboren beheersing van het podium.

"Al deze nummers zijn klaagliederen", schrijft Natalie Cole in haar autobiografie Angel On My Shoulder. "Klaagliederen zijn soms goed voor de ziel." Cole mijmerde over haar album Natalie… Live!, dat de performance vastlegt van een zangeres die de vrijheid krijgt om zich helemaal uit te leven.

Hoewel het naadloos speelt alsof het afkomstig is van één concert, putte Natalie… Live! in werkelijkheid uit verschillende shows in het Universal Amphitheatre in Los Angeles in augustus 1977 en, maanden later, in het Latin Casino in New Jersey in maart 1978. De concerten in het Universal Amphitheatre waren Coles laatste voordat ze vrij nam voor de resterende weken van haar zwangerschap ("Ik heb, eh, wat zaken af ​​te handelen", grapt ze tegen haar publiek op het album). Achtergrondzangeres Anita Anderson vertelt me ​​dat "dat [een paar] van onze beste optredens waren", en herinnert zich dat de band "echt enthousiast" was om Cole een waardig afscheid te geven. "Herinneringen voor het leven", merkt bassist Bobby Eaton op, denkend aan de beroemdheden die hij backstage zag: Ike Turner, Ben Vereen, Chaka Khan. Zelfs Muhammad Ali.

Die beroemdheden wisten maar al te goed hoe ongelooflijk goed Cole live kon optreden. Cole was natuurlijk de dochter van Nat King Cole, maar haar debuutalbum Inseparable uit 1975 was meer te danken aan Aretha Franklins vurige soul dan aan de jazzzang van haar vader. "Ik voelde veel van Aretha in Natalie's stem", zegt Chuck Jackson, die Inseparable samen met Marvin Yancy schreef en produceerde. Het leverde haar twee Grammy's op: één voor beste R&B-zangprestatie, vrouwelijk, en één voor beste nieuwe artiest. Cole zette haar samenwerking met het duo voort en volgde Inseparable op met Natalie (1976), Unpredictable (1977) en Thankful (1977). Natalie… Live!, bedacht door Jackson en Yancy na het zien van Cole's bijzondere liveoptredens, is voornamelijk gebaseerd op deze eerste vier albums. Ze was een "geweldige" artiest die "de teksten tot leven bracht, veel diepgaande ervaringen opleverde", herinnert Jackson zich.

Coles enthousiasme is voelbaar vanaf het openingsnummer van het album, wanneer ze de funky popnummers "Sophisticated Lady (She's a Different Lady)" ten gehore brengt. "Ik heb veel geleerd van het kijken naar mensen als Chaka Khan, Janis Joplin en Patti LaBelle, want ze grijpen het publiek en laten het niet meer los", schreef ze later. Ondersteund door een volledig orkest en haar vaste tourband, brengt Cole een frenetieke en vitale energie in uptempo nummers als "Lovers", "Party Lights" en "Be Thankful".

Maar de ballads zijn waar het album het meest van opsteekt. Cole geniet van de langzame gloed van het torchnummer "I'm Catching Hell (Living Here Alone)" voordat hij in doodsangst uitbarst. Op "I Can't Say No" gooit Cole de handschoen op naar haar achtergrondzangers. "Dit is je laatste avond, zing!", eist ze. "ZING!"

"I've Got Love on My Mind" – dat Coles jazz-, pop- en soulinvloeden combineert – markeert het hoogtepunt van het album. Cole plaagt het publiek met een uitgebreide introductie en betaalt het toegangsgeld terug met een lyrische climax, waarbij elke riff en improvisatie een koortsachtige passie inspuit. Vergeleken met haar studiomateriaal zijn de uitvoeringen hier zwaar verfraaid en geïmproviseerd, wat volgens de band kenmerkend was voor Coles livesets. "[Er was] veel spontaniteit, waarbij ze het uit elkaar haalde en met het publiek praatte... Ik moest echt op mijn hoede zijn," zegt gitarist Andrew Kastner. "We hebben een aantal van onze wilde nummers in haar optreden verwerkt, en dat vond ze geweldig!", voegt percussionist en achtergrondzanger Wayne Habersham toe. Achtergrondzangeres Sissy Peoples: "[Natalie] was een plezier om mee te werken, [maar] je moest wel verstand van muziek hebben. Ze liet ons muzikaal dingen doen die we normaal gesproken niet zouden doen [en zei dan]: 'Dat vind ik niet leuk... Doe dat maar vaker... Ja, ik vind dat geweldig!'"

Natalie… Live! bevat ook Coles interpretaties van materiaal van andere artiesten. Ze buldert door "Cry Baby" van Garnet Mimms & the Enchanters en overbrugt daarmee de kloof tussen de aardse soul van het origineel en de rauwere interpretatie van Janis Joplin. ("[Janis] is mijn favoriete rock-'n-rollzangeres aller tijden," legde Cole uit in haar autobiografie.) Ze levert ook een treffend psychedelische interpretatie van "Lucy in the Sky with Diamonds" van The Beatles en schreeuwt door "Something's Got a Hold on Me" van Etta James. De meest schroeiende interpretatie is echter Coles gospelachtige vertolking van "Que Sera, Sera" van Doris Day, die de bluesy cadensen van de versie van Sly & the Family Stone leent. "Iedereen zingt 'Que Sera, Sera'... Niemand zingt het nummer echter zoals Natalie," legde Danyel Smith uit in haar podcast Black Girl Songbook. “[Ze] zingt het rijk, wild, soulvol en riskant, want zo heeft ze haar leven geleefd.”

Terugblikkend op liveoptredens in haar autobiografie schreef Cole dat "shows met het juiste publiek een win-winsituatie zijn. Er is geen enkele beperking. Je kunt gewoon helemaal losgaan als je wilt." In Natalie… Live! doet ze precies dat.