Nancy Wilson leverde een absoluut hoogtepunt af op “Youth”

Er zijn maar weinig vocalisten die de wereld van jazz, pop en R&B in de tweede helft van de 20e eeuw zo hebben beïnvloed als de overleden, geweldige Nancy Wilson.

En toen de goddelijke Ms. Wilson bijna aan het einde van haar opnamecarrière was, bracht ze twee geweldige albums uit voor het MCG Jazz-label, R.S.V.P. (Rare Songs, Very Personal) en Turned to Blue. Deze cd's stonden vol met zachte lezingen van klassiekers, uitgevoerd door een artiest die, eind 60, haar zanginstrument volledig onder controle had.

Op R.S.V.P. uit 2004 nam Wilson een klassieker van Edward Heyman en Oscar Levant – meer dan 50 keer opgenomen door artiesten variërend van Sinatra tot Julie London – en maakte, wat mij betreft, de definitieve versie. Op “Blame It On My Youth”, alleen begeleid door Llew Matthews op de piano, leverde mevrouw Wilson luchtig een tour de force op de prachtige ballade van gewaagde liefdesdaden die herinnerd en terloops verontschuldigd werden door onvolwassenheid. Wilson zingt met de wijsheid en het perspectief van de leeftijd, zonder spijt te hebben of zich te verontschuldigen voor het verleden, maar het eenvoudig en eerlijk te erkennen.

R.S.V.P won een Grammy voor Best Jazz Vocal Album, maar kreeg nooit de brede aandacht die het verdiende. En “Blame It On My Youth” was het zachte hoogtepunt.