‘My People…Hold On’: Eddie Kendricks’ spirituele hymne

Dit nummer over de universaliteit van liefde is een krachtig volksrechtenlied geworden.

Je kunt niet altijd kiezen hoe een nummer zijn tijd zal aanspreken. Zodra het de oren en harten van de mensen raakt, wordt wat je dacht (of in ieder geval zei) dat een lied over de universaliteit van liefde was, een krachtig volkslied voor burgerrechten. Dat is het verhaal van "My People…Hold On" van Eddie Kendricks' album People…Hold On uit 1972.

Hoewel het nooit als single werd uitgebracht, vond het nummer zijn weg naar compilaties die doordrenkt waren van zwarte trots, zoals Black Power: Music of a Revolution uit 2004 – naast toespraken van Stokely Carmichael en de proto-rap van The Last Poets – en Movin' On Up Vol. 2 uit 1995, vlak voor "The World Is a Ghetto" van War.

Kendricks heeft een onmiskenbaar geluid. Een heldere en soepele falset, zwevend over Melvin Franklins rijke bas, tikkertje spelend met David Ruffins rauwe lead of Paul Williams' zelfverzekerde bariton, harmonieën mengend met Otis Williams of zelf de leiding nemend. The Temptations waren essentiële onderdelen van een complexe machine. Maar machines gaan kapot. Die perfect op elkaar afgestemde onderdelen slijten, en grooves die ooit soepel werkten, schuren tegen zichzelf.

Voor Kendricks werd de slijtage te veel.

Hij verliet The Temptations in 1971 na elf jaar. Kort voor zijn vertrek vertelde Kendricks aan Soul: "Soms heb ik het gevoel dat het echt een sleur kan zijn om bij een groep te zijn. […] Zelfs als ik zing, zou ik graag wat vrijer zijn dan ik ben." Toen hij zijn tweede soloalbum uitbracht, People…Hold On uit 1972, had Kendricks een nieuwe begeleidingsband – The Young Senators uit Washington, D.C. – die wazige psych-soul brachten. En Motown-producer Frank Wison, die al jarenlang zijn debuut had geproduceerd, was er weer bij, samen met een scherp team van songwriters: Leonard Caston en Anita Poree, de schrijvers achter de (bijna) titeltrack van het album.

Als Eddie vrijheid zocht, vond hij die op dit album. Niet alleen muzikaal en vocaal, maar ook politiek. Helden waren vermoord, steden stonden in brand, maar Black was nog steeds mooi, en verandering kwam langzaam maar zeker op gang.

"My People... Hold On" is een gesyncopeerde chant, een oproep tot actie. Kendricks wisselt gedurende het hele nummer af tussen zijn kenmerkende falsetto en een dieper, aardser register. "Mensen waren er behoorlijk door verrast," vertelde Kendricks in 1973 aan Disc. "Ik heb altijd zo kunnen zingen, alleen heb ik er nooit de kans voor gehad." Maar Kendricks verzette zich tegen de politieke aspecten van het nummer en zei tegen Disc: "Het is een spiritueel lied; het zegt 'mensen, houd vast, houd vast aan de liefde, dat is het enige wat blijft'. Voor mij is dat de waarheid zingen. Maar ik ben niet gefixeerd op het overbrengen van politieke boodschappen. Dat laat ik over aan de politici."

"Ik zie de strijd in je ogen," zingt hij, de drums slaan tegen een huilende gitaar. Wat Kendricks mogelijk als een spirituele boodschap bedoelde, sprak tot de meer aardse behoeften van mensen. Amiri Baraka legde het uit in een essay uit 1966: "De liederen van zwarte mensen hebben het vuur en de strijd van hun leven met zich meegedragen sinds ze voor het eerst hun mond openden in dit deel van de wereld." Misschien bedoelde Kendricks het niet zo, maar hij droeg met elke noot vuur met zich mee.