‘My Cherie Amour’: Hoe Stevie Wonder de jaren 60 afsloot met een klassieker

‘My Cherie Amour’, vol klassiekers – zowel die van Stevie zelf als die hij adopteerde – roept nog steeds vragen op: hoe heeft hij zoveel plezier in één album weten te vatten?

Terugkijkend draait het allemaal om progressie. Stevie Wonder, een wonderkind en blinde multi-instrumentalist, was zijn jeugdige imago ontgroeid en bewees zijn waarde als een geweldige soulster uit het midden van de jaren 60 met een reeks vrolijke hits. In 1969 bereikte hij een ander, meer mainstream publiek dankzij de titeltrack van het album My Cherie Amour en het jaar ervoor "For Once In My Life". Binnen een jaar of twee zou hij zijn draai vinden als een zelfgemotiveerde, zelfschrijvende soulrevolutionair, en nummers als My Cherie Amour en zijn opvolger, Signed, Sealed, Delivered, zullen een melodieuze en harmonische basis hebben gevormd voor zijn unieke en onberispelijke reeks glorieuze albums uit de jaren 70.

Een briesje op een hete zomerdag

Zo ziet het er vandaag de dag misschien uit, maar toen het uitkwam, op 29 augustus 1969, was My Cherie Amour de hedendaagse Stevie. Niemand wist wat er zou komen. In plaats daarvan schepten mensen op over deze jongeman die liedjes kon maken die tientallen covers aantrokken en direct standaard werden. Bovendien waren zijn originele nummers doordrenkt met een warmte en vreugde die de remakes niet konden evenaren.

"My Cherie Amour", het nummer, klinkt als een briesje op een hete zomerdag: fris, gemakkelijk en luchtig. Er zijn ook een aantal prachtige versies van klassiekers uit het Great American Songbook, zoals de uptempo, prachtig samengestelde interpretatie van "Hello Young Lovers", de zeer Motown-achtige uitbarsting van Etta James' "At Last" en een verrassend ontroerende interpretatie van Johnny Mandels "The Shadow Of Your Smile", versterkt door Stevies bitterzoete mondharmonicasolo. Iemand die nog geen 20 was, zou dit materiaal niet zo overtuigend moeten kunnen aanpakken. Zelfs de rockcover van het album was een nummer dat een parallel leven had gevonden in easy listening: "Light My Fire." Omgeven door lagen orkestrale klanken, injecteert Stevie oprechte urgentie in de smeekbeden van het nummer – deze jongeman verlangt naar je, schatje, snap je?

Motown-pareltjes uit de late jaren 60

Naast dit eerder zo gewaardeerde materiaal, waren er een aantal stijlvolle Motown-pareltjes uit de late jaren 60. Deke Richards fantastische "You And Me" is een meeslepend nummer met een glorieuze baslijn van James Jamerson. Richard Morris' vrolijke "Pearl" wordt gedragen door Stevies urgente zang, met fantastische ondersteuning van The Andantes. "Somebody Knows, Somebody Cares" is weer zo'n gepatenteerde Stevie/Sylvia Moy/Hank Cosby-compositie over een langdurige liefde. Dan zijn er nog twee machtige hoogtepunten: de hitsingle "Yester Me, Yester You, Yesterday", een spijtig nummer dat Stevies jonge jaren verhult, en "Angie Girl". Dat laatste nummer had zijn klassieke jaren 70-tijdperk echt kunnen sieren, met zijn zwevende gevoel en onverwachte akkoordwisselingen. Dit verrukkelijke nummer, dat al op de single "For Once In My Life" uit 1968 stond, was een aangename verrassing voor fans die het omdraaiden. Het heeft een intro vol strijkers, maar die viel al snel weg, waardoor de verwachtingen werden overtroffen.

Het zou niet moeilijk zijn om je voor te stellen dat de ballad "Give Your Love" ook van persoonlijke naar universele liefde transformeerde en door de Wonder uit de jaren 70 werd herschapen. My Cherie Amour sluit af met het rustige, midtempo "I've Got You", het album dat het dichtst bij de routineuze Motown-stijl komt; die riff aan het begin had gemakkelijk een hit van de Isley Brothers uit het midden van de jaren 60 kunnen aanwakkeren, gebracht in een stijl die opdringeriger was dan die van Stevie.

Nu we weten wat er ging komen, is het gemakkelijk om dit album in een context te plaatsen die het destijds niet had. We kunnen het niet met de oren van 1969 horen, maar we kunnen ons wel voorstellen welke glimlachen het opriep en welke romances het op de soundtrack bracht. En hoewel er hier standaarden zijn – zowel die hij creëerde als die hij overnam – wie zou ze kunnen nabootsen zoals Stevie? My Cherie Amour is misschien niet zijn beste album, maar misschien wel zijn beste tot nu toe. En ja, het roept nog steeds vragen op: hoe kreeg hij zoveel onvervalste vreugde in deze nummers?