top of page

‘Melting Pot’: Booker T & The MGs koken met gas

Booker T & The MGs pasten zich aan de nieuwe funkscene van begin jaren 70 aan en brachten het perfect getitelde 'Melting Pot' uit, een album dat nog steeds in het moment klinkt.


Booker T & The MGs waren in 1971 soullegendes en hadden talloze hits gemaakt, niet alleen voor zichzelf maar ook voor veel andere acts uit het Stax-imperium. Maar het ging niet goed: keyboardster Booker T Jones was verhuisd naar Californië, had genoeg van de sfeer en veranderde de werkwijze bij het label Memphis. Supreme-gitarist Steve Cropper richtte zijn eigen studio op. Soul veranderde, met funk als dominante factor en Philadelphia als opkomend talent, en disco lag een paar jaar later op de loer. Er waren andere kleine groepen die iets te zeggen hadden over funky soul, waaronder The Meters in New Orleans, The Counts in Atlanta en SOUL uit Detroit. The MGs moesten zich aanpassen om hun status te behouden. In Melting Pot, opgenomen in New York City en uitgebracht in januari 1971, veranderden ze radicaal, behielden ze hun superstrakke groove, maar lieten ze zichzelf uitrekken. Er waren geen covers, alleen pure zelfgemaakte funk en soul. Ze zagen er zelfs op de hoes nogal stoer en serieus uit. Het resultaat was verbluffend.


Luister naar Melting Pot op Apple Music en Spotify.


De titeltrack maakte hun bedoelingen duidelijk. Het chugging, broze ritme breekt uit in regelrechte funk zodra Booker T's orgelmelodie begint, en gedurende acht minuten versmelt het een scala aan genres terwijl het die zware, dansopwekkende ritmesectie behoudt. Orgeljazz, soul, het soort spaghettiwesterngroove dat de groep eerder had geleverd op de soundtrack voor Hang 'Em High, Southern rock... het zit allemaal in deze ene verklaring. "Melting Pot" kreeg niet per ongeluk zijn naam. De melodie was groot genoeg om aanleiding te geven tot verschillende remakes, met name door Boris Gardiner en Underground Vegetables, maar het origineel bleef superieur.


‘That’s Life’: Multi-Format Frank, As Sinatra Goes Soul


“Back Home” klinkt als iets dat The Crusaders misschien hebben geleverd, en, bewust of onbewust, misschien is dat de reden dat het zo is getiteld, aangezien “Way Back Home” een van de bekendste composities van die band was. “Back Home” is echter vrolijk en ruw, raast door de eerste minuut voordat het teruggaat naar een bluesy, bijna dronken klinkende sectie voordat het weer luid en trots losbarst. Dit is veel minder ingetogen dan alles wat The Crusaders hadden kunnen leveren. “Chicken Pox” is een spot-on erkenning van The Meters, positief of anderszins, die het soort groove dat ze op “Chicken Strut” leverden, nemen en het een zware infectie geven. “Fuqawi” paradeert als een Indiaanse opperhoofd op een hengst, sterk en trots.


De tweede kant van de vinyleditie van Melting Pot opent met een ander acht minuten durend epos, "Kinda Easy Like", dat teruggrijpt op de downbeat groove waarmee de groep beroemd werd - "Green Onions", "Hip Hug Her" en alles. Maar scatvocals geven het nummer een jazzier gevoel dan ze halverwege de jaren 60 zouden hebben geleverd, en Bookers beheersing van de stops op zijn instrument zorgt voor subtiele kleur overal. De korte "High Ride" lijkt op een instrumentaal nummer in de stijl van Bar-Kays uit het midden van de jaren 60, maar Croppers gitaar biedt een countrygevoel en de akkoordwisselingen zijn pure pop. "LA Jazz Song" brengt twee thema's samen: de beat van "Melting Pot" en de intro van "Hip Hug Her", voordat de vocalen terugkeren voor een groot refrein, met Cropper in verbluffende vorm. Al Jackson en Duck Dunn op drums en bas smeulen in de rustigere secties. Net als je denkt dat je alles gehoord hebt, gaat Steve Cropper fingerstyle op de afsluitende “Sunny Monday”, het soort melodie dat je van Gordon Lightfoot zou verwachten met een vleugje Mason Williams’ “Classical Gas”, Booker voegt warme piano toe voordat de ritmesectie binnenstormt op zoek naar een feestje. Het is van zijn tijd, ambitieus, groots en meeslepend… van Booker T & The MGs, de heren van understatement. Echt waar.


En dat was dat voor Booker T & The MGs voorlopig. Later dat jaar verscheen er een lichte single, "Jamaica, This Morning", die weinig deed. Bookers productie- en arrangementenbriljantie droeg er veel aan bij om Bill Withers een ster te maken; The MGs maakten in 1973 een album zonder hun voormalige leider, en een reünie in 1975 kwam bruut tot stilstand toen de grote Al Jackson werd vermoord. De groep kwam van tijd tot tijd weer bij elkaar om door de jaren heen aan verschillende projecten te werken. Maar met Melting Pot hadden ze een definitieve verklaring afgelegd; het echode alles wat ze hadden gedaan, voegde een paar dingen toe waarvan niemand wist dat ze ze konden doen, en maakte ze volkomen eigentijds - zelfs vandaag de dag, bijna vijf decennia later, klinkt het nog steeds in het moment. The Melting Pot is misschien oud, maar het kookt nog steeds het perfecte soulfood.

 
 
 

Comments


Wateringen_10.05.2025__vierkant-756x756.png
bottom of page