Liveverslag: Fool In Love Festival (Los Angeles, SoFi Stadium

Chaka Khan, Diana Ross, Zapp, Al Green, Cameo, The Isley Brothers, War, Charlie Wilson, Morris Day & The Time… Was het een grap, nep of oplichterij, zoals de poster voor het eerste Fool In Love-festival , in het SoFi Stadium in Los Angeles, onwerkelijk leek? Op het programma staan ​​69 groepen en artiesten verdeeld over vier podia: Fool, Love, Cruisin en Bounce die grofweg overeenkomen met lieve liedjes, headliners, 60’s soul en funk.

Uitgerust met een zorgvuldig bestudeerd schema dat een Excel-tabel waardig is, is het tijd om de drie S's toe te passen: offers gebracht, comfortabele schoenen, herinneringen opgeslagen. El Debarge brengt de bal aan het eind van de ochtend aan het rollen, met de belofte om “I like It”, “A Dream” op het podium te horen. Helaas komt de componist van de groep Debarge tien minuten te laat opdagen, mompelt “All This Love” en verlaat vervolgens het podium terwijl hij terloops “I love you” roept. Buitensporig. De enige troost is dat, wetende dat elke artiest slechts vijftien tot dertig minuten optreedt, de angst voor optredens met een opgenomen band wordt weggenomen - om tijd te besparen kunnen de muzikanten dankzij een roterend podium snel opzetten.

Geen tijdverspilling, je moet naar het Love-podium rennen voor de Jacksons. Jackie is altijd onstuimig, Tito blijft de eeuwige discreete en Marlon speelt de rol van de showman. De broers en zussen dansen en zingen (met wisselend geluk) hun grote hits, waaronder ‘Can You Feel It’, ‘Rock With You’, ‘Heartbreak Hotel’ en ‘ABC’. Keer terug naar Bounce voor The Pointer Sisters, geleid door overlevende Ruth en vergezeld door haar twee nichtjes om met veel energie “Jump”, “I’m So Excited” en “Automatic” uit te voeren. De Mary Jane Girls volgen met “All Night Long”, “Candy Man” en nemen het publiek mee naar “Mary Jane” aan het einde van de set. Vervolgens covert de illustere onbekende Trinere – een paar kleine hits in de jaren negentig – ‘Square Biz’ van Teena Marie (?) als een van de overbodige titels.

Teleurstellend genoeg deden de vocale prestaties van The Emotions geen recht aan “Flowers” ​​en ook niet aan “Boogie Wonderland” van Earth Wind & Fire waarvoor ze de achtergrondzang verzorgden. De saaie set van Con Funk Shun gaat vooraf aan de set van Dazz Band, die het podium in vuur en vlam zet met "Let it Whip" en "Keep it Live". Na vijf minuten tevergeefs wachten (geen SOS Band, ontbreekt!), ga je naar de set van O'Jays, begeleid door de energieke Walter Williams en ene Eddie Levert die zijn pracht niet heeft verloren, ook al is hij, net als de andere artiesten op Tijdens het festival bracht hij de helft van de tijd zittend door. “For the Love of Money” en “Love Train”, merkwaardig versterkt, resoneren en compenseren de afwezigheid van “Put Your Heads Together” of andere “Back Stabbers”. Maak plaats voor Shalamar, met Howard Hewett en Jeffrey Daniels, maar zonder de getalenteerde Jody Watley. Heatwave en The Bar-Kays worden vervolgens voorafgegaan door The Isley Brothers. Hun optreden verlengt de laatste noten van een uitzonderlijk “Get Up And Get Down” van de Dramatics. Ronald Isley, vermoeid lichaam maar intacte stem, brengt de eerste tranen naar SoFi Stadium met het onweerstaanbare ‘Footsteps in the Dark’, ‘Between the Sheets’ en het prachtige ‘For the Love of You’. Dilemma (nog een): Gladys Knight of Cameo? Eer aan de dames met de zanger van de Pips… die komt niet! We hoorden later dat ze naar het verkeerde podium was gegaan en zichzelf had verloren achter de schermen van het stadion...

Het hoogtepunt van het festival breekt aan: Diva onder de diva's, Diana Ross, is halverwege haar 80ste verjaardag. Uitgebreide intro over zijn leven, zijn werk, interviews met zijn naasten, met ondersteunende videoclips van zijn emblematische liedjes en zijn filmcarrière. We worden getrakteerd op een echte Vegas-show: sterrentoiletten, volledig orkest, topzangers, choreografie. Het totaal. Voor het publiek van 7 tot 87 jaar is geen enkele hit vergeten. Om deze twee sterren niet met concurrentie te laten concurreren, zorgt Lionel Richie voor de beste prestatie van dit festival: medeplichtigheid aan het publiek, grappen, anekdotes, hits (uptempo en downtempo). Met humor valt de ex-Commodore het mannelijke publiek toe: “Ik zie aan jullie gezichten dat je er niet blij van wordt om daar met je wederhelft te zijn. Maar wees genadig: het is mijn taak om ze in goede conditie te brengen, en jouw taak is om ze thuis te krijgen. Dus lach en geniet! ".

Tussen deze twee optredens van 90 minuten brengen enkele grappen ons naar sets van Kool & the Gang, War, Zapp en een Parliament/Funkadelic zonder George Clinton!. Only War kende meerdere originele leden, ondanks enkele eentonige versies vergeleken met de spetterende setlists van bovengenoemde groepen. Midnight Star, de laatste groep van de dag, valt tegen: geen “Midas Touch”, “Engine n°9”, “Wet My Whistle” noch “Curious”, maar “Slow Jam”, “Freakazoid” en “ Geen parkeren op de dansvloer” als vervanging. Ondanks alles heeft het Fool In Love festival grotendeels zijn beloftes waargemaakt met een kleurrijk publiek en een goedmoedige sfeer, heel veel rust en liefde (en muziek).