John Edwards, leadzanger van de Spinners, overleden op 80-jarige leeftijd

Met droefheid melden we vandaag het einde van een tijdperk, met het overlijden van de grote John Edwards, de voormalige leadzanger van The Spinners en de laatste levende connectie met de hitjaren van de groep. Edwards was 80 en kampte met gezondheidsproblemen sinds een beroerte hem meer dan twintig jaar geleden verliet de groep te verlaten. Het trieste nieuws werd vandaag op de sociale media van The Spinners geplaatst.

Edwards kennismaking met veel muziekfans geslaagd. Op 33-jarige leeftijd stapte hij in een opmerkelijke groep die net zijn meest bekende lid had verloren, en hij vervulde zijn nieuwe taak met gratie, nederigheid en vertrouwen in zijn door God gegeven gaf. Meer dan 20 jaar lang was John Edwards de onmiskenbare stem van The Spinners naar een tweede reeks van groot succes, met de leadzang op hits als "Working My Way Back to You" en "Cupid".

Edwards werd geboren op Kerstmis 1944 in St. Louis, groeide op in de muziek en begon professioneel te zingen tijdens zijn dienst in het Amerikaanse leger in Duitsland. Hij definitief terug naar de VS en begon jaren 70 een reeks singles op te nemen, met als aangewezen "Careful Man", een top 10 R&B-hit in 1974. Rond diezelfde tijd tekende Motowns "verloren" zanggroep, de Spinners, bij Atlantic Records en werkte samen met de opmerkelijke producer en arrangeur Thom Bell voor een reeks nummer 1-albums en meer dan een dozijn top 10-singles, waarmee ze zich ontpopten tot wel de populairste zanggroep uit midden jaren 70. En hoewel de groepsleden de leadzang deelden, was Philippe Wynne de onbetwiste showman van het kwintet. Wynne – een sluwe, spraakzame zanger die zich door het materiaal heen preekte, scatte en grapjes maakt en van elk nummer een dynamisch verhaal maakt – vormde een perfect contrast met de soepele, ingegetogen stijl van de rest van de groep, met de naam co-leadzanger Bobby Smith. En het was de delicate combinatie die ervoor zorgde dat de Spinners vijf jaar lang bijna onaantastbaar waren.

Gravity heeft de neiging de meeste opnamecarrières in te halen, en naarmate het decennium vorderde, namen de hits af en begon de relatie tussen Bell, de groep en de grillige Wynne te verslechteren. Wynne kondigde uiteindelijk in 1977 zijn vertrek aan om een ​​solocarrière na te streven, die nooit van de grond kwam. Hij werd een minder prominent lid van de George Clinton en de Parliament/Funkadelic-crew en overleed helaas in 1984, direct na een optreden in Oakland.

Wynnes vertrek liet een wezenlijke leegte achter bij de Spinners, en de groep wendde zich tot Edwards om die leegte te vullen. Belangrijk is dat de groepsleden duidelijk maakten dat ze niet op zoek waren naar Philippe Wynne II. Ze zagen het immense talent van Edwards en wilden dat hij gewoon zichzelf zou zijn in zijn zeer opvallende nieuwe rol.

Als Wynnes stijl die van een sluwe kat was, was Edwards die van een tijger, die liedjes verslond met een enorme stem en een bereik van meerdere octaven. Edwards was duidelijk een talent, maar wel eentje voor wie Thom Bell zijn ingetogen productiestijl maar moeilijk kon aanpassen. Om de zaken nog ingewikkelder te maken, begon Bells werk met de groep eind jaren 70 gedateerd en ietwat voorspelbaar te klinken, vooral in vergelijking met de nieuwe, hippere beats die op de radio verschenen. Na nog twee albums zonder grote hits gingen de Spinners en Bell uit elkaar. Helaas droeg Edwards een deel van de last van zijn rol als leadzanger, wiens komst samenviel met een periode van droogte voor een iconische groep.

Aan het begin van 1979 zat de groep zonder producer en waren ze drie jaar verwijderd van hun laatste grote hit. Met de discogekte in volle gang, leken de Spinners, met hun meer traditionele sound, allesbehalve relevant. Maar ze verrasten de muziekindustrie door hun lot voor het eerste album na Bell in handen te leggen van Michael Zager, een matig succesvolle danceproducer wiens stijl even rechttoe rechtaan en bot was als die van Bell subtiel en verfijnd. Hun eerste samenwerking met Zager, Dancin’ and Lovin‘, bleef enkele maanden in de hitlijsten staan ​​totdat de tweede single van het album, een onwaarschijnlijke dance-remake van "Working My Way Back to You" van de Four Seasons, op de radio verscheen en naar de top van de hitlijsten schoot. Edwards nam de leadzang voor zijn rekening en leek perfect geschikt voor zijn expressieve tenorstem. Nog beter was de opvolger, een nummer 1-hitremake van Sam Cookes "Cupid" uit 1980, waarop Edwards octaven verschoof als een Porsche.

De groep bleef nog vijf jaar lang opnemen voor Atlantic met meerdere producers (en over het algemeen zwakkere nummers), maar scoorde nooit meer een grote hit. Een paar extra albums op kleinere labels eind jaren 80 en begin jaren 90 lieten zien dat het kwintet goed bij stem was, maar met onregelmatig materiaal werkte. In de jaren 90 doken The Spinners succesvol op in het oldies-circuit en Edwards klonk nog steeds geweldig als leadzanger. Maar 2002 bracht een tragische gebeurtenis: tijdens zijn hartoperatie in het ziekenhuis kreeg Edwards een beroerte, waardoor hij verzwakt raakte en niet langer lid kon zijn van de groep. Het was, zo zei hij, zijn dieptepunt ooit, omdat hij zich moest aanpassen aan een leven van herstel en het niet meer kunnen doen van wat hij het liefste deed: optreden met zijn muzikale broers. Hij heeft nooit meer professioneel opgetreden.

Edwards leidde een rustig leven nadat zijn Spinners-jaren voorbij waren. Hij bezocht zijn voormalige groepsgenoten en verscheen zelfs, in een rolstoel, om met hen te zingen tijdens een optreden dat samenviel met de aflevering van TV One's Unsung over de groep. En ondanks zijn lichamelijke klachten was hij aanwezig bij de opname van de groep in de Rock & Roll Hall of Fame in 2023.

Het lijdt geen twijfel dat John Edwards een van de krachtigste, elektrische stemmen in de R&B bezat, en het is een zegen dat zoveel fans hem uiteindelijk hebben gehoord tijdens zijn jaren bij de Spinners. Moge hij rusten in eeuwige vrede.