HOU JE VAN SOULMUZIEK… DIE LIEVE SOULMUZIEK?

Ons is altijd verteld dat Paul Weller in hart en nieren een soulboy is. Dat was duidelijk te horen in een aantal werken van de Style Council, terwijl de Jam ‘Heatwave’ coverde op het album ‘Setting Sons’ uit 1979. Mogen we je uit zijn solocatalogus aanraden om zijn soulvolle ‘Above The Clouds’ te beluisteren? In interviews noemt Weller vaak de impact die soulmuziek op hem en zijn muziek heeft gehad. In een interview las ik dat Curtis’ ‘Move On Up’ zijn favoriete plaat aller tijden was; in een ander interview noemt hij ‘Colour Him Father’ van de Winstons als zijn favoriet! Dat maakt niet echt uit – wat belangrijk is, is dat hij soul kent en liefheeft; dus heeft Ace Records hem overgehaald om een ​​nieuwe soulcompilatie te cureren – ‘PAUL WELLER PRESENTS THAT SWEET SWEET MUSIC’.

De collectie is verkrijgbaar als een cd met 26 nummers en een dubbele lp met 26 nummers en biedt een echte breedte aan geluiden en stijlen en mengt het bekende met het veel minder bekende. We horen dat alle nummers Pauls favorieten zijn en hij heeft ze zelfs ergens in zijn collectie op vinyl. Hij heeft ook de intro voor de hoesnotities geschreven.

Tot de 24-karaats klassiekers behoren Dells' 'Run For Cover' uit 1966, The Radiants' 'Ain't No Big Thing' uit 1965, James Carr's 'Pouring Water On A Drowning Man' uit 1966 en Brother to Brother's briljante versie van Gil Scott Heron en Brian Jackson's 'In The Bottle' uit 1975. En er is altijd tijd voor een andere versie van Billy Stewarts monumentale 'Summertime' (trouwens Maurice White op de drums hier).

De meer obscure items zijn onder andere Blackrocks enige single uit 1971 ‘Blackrock ‘Yeah, Yea’, ‘Life Walked Out’ uit hetzelfde jaar van The Mist en Syl Johnsons ‘Black Balloons’ van zijn album uit 1970 ‘Is It Because I’m Black?’. En voor iets echt obscuurs en esoterisch probeer ‘Spanish Twist’ van The I B Special. Dit is eigenlijk de andere kant van de versie van ‘Twist And shout’ van de Isley Brothers uit 1962. Het is hetzelfde nummer, maar dan zonder de zang, die vervangen is door krankzinnige hoorns en gitaar!

Reken nu ook artiesten als Darrell Banks, the Spinners, Joe Simon, O.C. Smith en Betty Davis en je hebt echt heel veel zoete, zoete muziek.

Ook een mooie cover – een knipoog naar Peter Blake, maar helaas geen ‘Move On Up ’of Colour Him Father’.