Hoe ‘Black Rock’ The Bar-Kays in een gedurfde nieuwe richting bracht

The Bar-Kays waren door de hel gegaan: de meeste van hun leden waren naar de hemel gegaan, omgekomen bij de vliegtuigcrash in december 1967 waarbij Otis Redding om het leven kwam. De twee overgebleven leden, Ben Cauley (trompet) en James Alexander (bas), bouwden de groep dapper vanaf nul opnieuw op en namen in 1969 het funky album Gotta Groove op, hetzelfde jaar dat ze speelden op Isaac Hayes' doorbraakplaat, Hot Buttered Soul. Het Stax-geluid uit het midden van de jaren 60 dat ze zo belangrijk hadden gevonden als begeleidingsband en als artiesten, zag er plotseling gedateerd en weinig ambitieus uit. Nadat ze hadden gezien hoe Hayes de muziek had veranderd met zijn uitgebreide symfonische souloptredens, en hadden gezien hoe rockbands de vrijheid van de hippiebeweging hadden overgenomen om luider, zwaarder en zelfexpressiever te worden dan ooit, realiseerden The Bar-Kays zich dat hun geluid moest veranderen als ze in de jaren 70 wilden floreren. Black Rock, uitgebracht in februari 1971, was de eerste, uiterst belangrijke stap op een pad dat de band zou leiden tot een van de meest betrouwbare en krachtige funkgroepen van de jaren 70.

Luister nu naar Black Rock van The Bar-Kays.

Dit is niet de volledig gerealiseerde Bar-Kays van hun Mercury-periode, noch is het het geluid dat soulfans uit de jaren 60 in vervoering bracht. Maar het staat op zichzelf als een geweldige band die de sleutel tot een nieuw tijdperk vindt. Black Rock van The Bar-Kays rockt misschien, maar het funkt ook, en sommige nummers, zoals de opening "Baby I Love You", zijn diep soulvol. Met een zachtere arrangement zou het gemakkelijk de dagen kunnen echoën waarin de band de beste sterren van Memphis begeleidde. De groep werd nu inderdaad geleid door een zanger van een Stax-act, Larry Dodson, voorheen van de zanggroep The Temprees. Luister naar het blazersarrangement en de akkoordwisselingen vóór het wilde, uitbrekende funky rockmidden en de lange gitaarsolo. Dit is soulmuziek die wordt aangestuurd door rock-'n-rollambitie; meer dan acht minuten lang, is het net zo ver weg als alles wat Norman Whitfield ooit bij Motown bedacht.

Elders zijn er tinten van The Bar-Kays' werk met Isaac Hayes te horen op "I've Been Trying", dat voor een ballad van Curtis Mayfield doet wat de maestro deed voor "Walk On By", zelfs met een vergelijkbare inleidende akkoordprogressie. Een versie van Sam & Dave's "You Don't Know Like I Know", waarop The Bar-Kays hadden gespeeld, rockt het op een stevige manier op funk, met een lange gitaarfreak-out.

Een versie van Sly & The Family Stone's "Dance To The Music" opent wat kant twee was van de originele Black Rock vinyl met een psychedelische party groove. "A Piece Of Your Piece" is het minst opvallende item hier, een hippie-rocknummer van geen groot belang. Het explosieve "Six O'Clock News Report" maakt dit echter meer dan goed, vol met het soort hardcore riffs waar Eddie Hazel trots op zou zijn geweest. "How Sweet It Would Be" is een terugkeer naar de soul roots van de groep, blazers en orgel op de voorgrond. Tot slot toetert een misplaatste instrumentale versie van Bobby Bloom's cod-reggae hit "Montego Bay" zonder veel effect, misschien geplaatst aan het einde van de LP zodat je hem af kon zetten zonder de stemming te verpesten die de rest van de plaat had gecreëerd.

Black Rock is zeker gebrekkig. Maar zo was het toen: er waren opmerkelijk weinig psycho-funka-rock-adelic experimenten in 1971; The Temptations, Funkadelic en The Politicians in de VS; Zappatta Schmidt en 32nd Turn Off in het VK (beide aangestuurd door de opmerkelijke Eddy Grant). Geen van allen presenteerde een volledig coherente muzikale verklaring. Zelfs Sly Stone had zijn meesterwerk There’s A Riot Goin’ On pas eind dat jaar afgeleverd. Niemand wist wat de regels waren: dit bleef een experimenteel medium.

Black Rock is nooit zo geprezen als zijn concurrenten, maar het is net zo sterk, krachtig en muzikaal succesvol. Bovendien kwam het van een groep die helemaal opnieuw moest bouwen: niet alleen het geluid voor het nieuwe tijdperk, maar ook het personeel. Het is een opmerkelijke verklaring van zijn tijd, van de drive van The Bar-Kays en van hun verbazingwekkende vaardigheid in verschillende stijlen. En ja, het is zwart en het rockt.