Gino Vannelli klinkt fantastisch op “No Where”

Wanneer een artiest zijn carrière probeert te starten, is er soms een gedurfde aandachtstrekker nodig om opgemerkt te worden door een industriegigant. De industriegigant was opnameleider/muzikant Herb Alpert en de artiest in spe was Gino Vannelli, die een bewaker ontweek op de parkeerplaats van A&M Records om Alpert te vinden en een ontmoeting te regelen.

Vanaf dat kritieke moment zou de in Montreal, Quebec geboren soul- en popsensatie aan een carrière van meer dan vijf decennia beginnen, met verschillende albums en singles in de Billboard Top 100. Maar het was het soulverpletterende "I Just Wanna Stop" uit 1978 dat de radiogolven deed schudden en #4 bereikte in de Amerikaanse hitlijsten. Onder zijn 21 albums waren veel monumentale prestaties die Vanelli's diverse muzikaliteit weerspiegelden: van het meertalige project uit 2003, het hedendaagse klassieke project Canto, tot het Wilderness Road uit 2019, dat een akoestische smaak liet zien (inclusief een eerdere First Listen van "How Sweet the Silence").

Onlangs bracht Vannelli het zeer persoonlijke album “The Life I Got (To My Most Beloved)” uit, en reflecteerde op een levensveranderend scenario dat leidde tot het overlijden van zijn vrouw: “Het grootste deel van ‘The Life I Got’ werd geschreven aan het begin van Tricia’s ziekte. Dus de ziel-openbarende inhoud, zo eerlijk en liefdevol als ik me maar kon voorstellen.”

Een van de ontroerende momenten is onze nieuwste First Listen, getiteld "No Where to Go But Up" (COA Productions), een filosofie om een ​​positieve houding aan te nemen te midden van negativiteit. En deze knikkende, easy going mix van Vannelli's kenmerkende pop/soul met jazz-achtige weetjes ertussen zorgt voor veel glimlachen via een boeiende video compleet met zangers, dansers en muzikanten - allemaal briljant getempoeerd met de midtempo grooves van het nummer.

Trouwens, als het gaat om multitasken, draagt ​​Vannelli met succes veel hoeden, van songwriter/producer/arrangeur tot videoregisseur. Toch is dit nooit te vergeten zijn vocale prestaties, die na 50+ jaar nog steeds geen slijtage of scheur vertonen, vooral niet in zijn algehele tonaliteit. Luister maar eens!