Floaters – Float On - 1977

Hun klassieker, met de geweldige lange versie van "Float On", een monsterlijke soulplaat die zowel steppers als rappers hoogtij viert. Het is waarschijnlijk hun beste nummer ooit, en het staat er allemaal in een versie van bijna 12 minuten – met talloze samples die je van talloze recente platen zult herkennen. Het bevat ook een aantal andere geweldige, rustige soulnummers uit de jaren 70, zoals "You Don't Have To Say You Love Me", "Everything Happens For A Reason" en "No Stronger Love".

"I Am So Glad I Took My Time", uitgebracht op Fee Records, was hun debuutsingle, maar het kwartet uit Detroit sloeg met hun tweede release goud in de wacht (de Floaters waren eigenlijk een kwintet; Ralph Mitchell miste de sessie voor "Float On" en de fotoshoot voor het album om een ​​of andere onverklaarbare reden, hoewel hij er wel bij was voor de andere nummers). "Float On" was 11 minuten en 46 seconden pure magie; de ​​melodie echode de naam van de groep, want het zweefde op een bedje van ritme en harmonie terwijl de mannen zichzelf voorstelden en hun sterrenbeelden gaven. De andere Floaters zijn Paul Mitchell, Jonathan Murray, Charles Clark en Ralph Cunningham.

Djjockeys waren dol op "Float On" — ze konden het combineren met Isaac Hayes' "By the Time I Get to Phoenix", een hapje eten en terug zijn voordat Ike "She'll be rising" zingt.

"Float On" stond bovenaan de R&B-hitlijst van Billboard en de Britse pophitlijst. Niets zo magisch staat er op deze lp. Daarna volgde "You Don't Have to Say You Love Me", dat verrassend hoog scoorde ondanks Charles Clarks zeurderige, oninteressante falsetto.