Electro-ecstasy: Hoe Donna Summers 'I Feel Love' de muziek veranderde

Donna Summer, Giorgio Moroder en Pete Bellotte hebben met deze hit de weg vrijgemaakt voor de toekomst van de muziek.

Het is 1977. Brian Eno en David Bowie zijn druk bezig met Heroes in Berlijn. Op een dag stormt Eno enthousiast de studio in, zwaaiend met een net uitgebrachte 7" en zingt hij enthousiast tegen Bowie: "Deze single gaat het geluid van clubmuziek de komende 15 jaar veranderen." Hij had gelijk over Donna Summers "I Feel Love", maar zijn uitspraak vereist twee aanpassingen: schrap "club" en verander "15 jaar" in "voor altijd".

Summer en producers/co-auteurs Giorgio Moroder en Pete Bellotte, die discosensualiteit en de synthesizerrevolutie met elkaar verbinden, creëerden niet alleen een internationale hit, maar hielpen ook de weg vrij te maken voor synthpop, New Romantics, Italodisco, Hi-NRG, electro, house, techno en meer, en beïnvloedden zo generaties pop-, rock- en danceartiesten.

Moroder en Bellotte hadden er al jaren aan gewerkt om van Summer een intercontinentale discodiva te maken. Maar ze hadden geen idee dat het slotnummer van haar album I Remember Yesterday uit 1977 de carrière van de zangeres de stratosfeer in zou stuwen en de muziekgeschiedenis zou veranderen. "We deden het gewoon als albumtrack," vertelde Moroder later dat jaar aan Robin Katz van Record Mirror. "Donna was binnen 10 minuten klaar. Geen van ons beiden had verwacht dat het zo'n succes zou worden."

Remember Yesterday is een conceptalbum, waarbij elk nummer een ander tijdperk vertegenwoordigt. Moroder en Bellotte kwamen laat op het idee om af te sluiten met een nummer dat de muzikale toekomst symboliseert. Ze hadden geen idee hoe direct ze waren.

Synthesizers waren nog steeds voldoende nieuw om een ​​logische keuze te zijn voor een futuristische productie. Moroder was geen onbekende met synthesizers, aangezien hij ze al in zijn solowerk had gebruikt, maar hiervoor schakelde hij de Duitse engineer Robbie Wedel in, een expert in modulaire Moog-instrumenten. Tegen Moroders gebruikelijke methode in creëerden ze eerst de groove – die golvende Dr. Who-synth-baslijn in Studio 54 en de zo belangrijke elektronische beat. Drumcomputers hadden nog niet de verfijning voor die laatste, dus maakten ze elk drumgeluid op de synthesizer en namen ze afzonderlijk op. Maar ze konden geen bevredigend kickgeluid krijgen, dus werd de toekomstige Billy Idol-producer Keith Forsey ingehuurd voor de basdrum, het enige niet-elektronische instrument van het nummer.

Summer schreef een simpele, gepast erotische tekst voor de opzwepende elektronische begeleiding die Moroder en zijn bedrijf creëerden. Neil Bogart, hoofd van Casablanca Records, stond er wijs op om het eindproduct als single uit te brengen, wat de toch al succesvolle Summer tot een superster maakte. Het radicale nieuwe geluid bracht niet alleen miljoenen mensen wereldwijd in beweging, maar inspireerde ook talloze vooruitstrevende artiesten.

Blondie luisterde aandachtig, en toen "Heart of Glass" het jaar daarop verscheen, gaf hun variatie op Summers electrodisco-template de band een enorme boost. Ron Mael van Sparks vertelde Ira Robbins van Trouser Press: "We hoorden 'I Feel Love' van Donna Summer en vonden het een ongelooflijke mix van elektronica met een stem die echt warm was... Dus benaderden we Giorgio Moroder." Het resultaat was Sparks' baanbrekende album No 1 in Heaven uit 1979.

Met de opkomst van synthpop en de New Romantic-scene in het begin van de jaren 80 in Engeland, breidde de invloedssfeer van het nummer zich exponentieel uit. De single "I Travel" van Simple Minds uit 1980 was niets minder dan "I Feel Love" voor de postpunkgeneratie. En toen Phil Oakey, zanger van Human League, in 1981 tegen Mark Cooper van Record Mirror zei: "We willen net als ABBA of Donna Summer zijn", bestond er geen twijfel over welke single van Summer hij in gedachten had.

De impact van het nummer op dancemuziek ging hand in hand met de LGBTQ+-aantrekkingskracht ervan. Moroder vertelde Pitchfork: "Miljoenen homo's zijn dol op Donna, en sommigen zeggen: 'Ik voelde me bevrijd door dat nummer'... Jimmy [Somerville van Bronski Beat] vertelde me dat hij zanger is geworden dankzij 'I Feel Love'."

De hitcover van "I Feel Love" van het "Out"-trio Bronski Beat uit 1985 was symbolisch voor de betekenis van het nummer voor zowel de homogemeenschap als de ontwikkeling van de Hi-NRG-dancesound uit de jaren 80. Tientallen jaren later was het effect onverminderd. Sam Smith coverde "I Feel Love" in 2019 en schreef op Twitter: "Als queer persoon heeft 'I Feel Love' me vanaf het moment dat ik begon met clubben naar elke dansvloer in elke queerruimte gevolgd. Dit nummer is voor mij een anthem van onze gemeenschap."

De invloed loopt in een rechte lijn van Hi-NRG naar house en techno. Nadat Detroitse dancelegendes zoals Juan Atkins, Derrick May en Carl Craig het in hun dj-sets begonnen te draaien, zijn ze nooit meer gestopt. In 2003 vertelde Fatboy Slim aan Greg Wilsons electrofunkroots: "'I Feel Love' was de eerste discoplaat die ik mezelf toestond te liken, en dat was natuurlijk een soort cruciaal punt, want het was bijna de eerste prototype houseplaat."

Het verhaal is vandaag de dag nog steeds hetzelfde. In 2022 stond "I Feel Love" bovenaan Rolling Stone's lijst van beste dancenummers ooit, en Beyoncé sloot haar nieuwe album Renaissance af met de hommage "Summer Renaissance". Tientallen jaren later zijn de zes minuten elektronische extase die de wereld veranderden nog steeds even opwindend.