Earth, Wind & Fire – I Am - 1979

Disco was op het hoogtepunt van zijn populariteit in 1979, toen Earth, Wind & Fire reageerde met hun meest disco-geïnspireerde single ooit, het glanzende en aanstekelijke "Boogie Wonderland".

Tot dat moment had EWF disco vrijwel genegeerd, en toen de band de stijl eindelijk erkende, waren de soulsterren niet van plan om de luisteraars ermee te overspoelen. "Boogie Wonderland" (met The Emotions, een vrouwengroep voor wie Maurice White grote hits produceerde) is niet representatief voor I Am in het algemeen.

Van de hitballad "After the Love Has Gone" tot het uitbundige "Let My Feelings Flow", is I Am geen radicale afwijking van zijn voorganger, All 'n All. Hoewel niet in dezelfde klasse als That's the Way of the World, Spirit of All 'n All, is I Am een ​​waardevol album met veel te bieden.

Uitgebracht in 1979, net toen de vloedgolf van de disco op zijn retour was, toont I Am Earth, Wind & Fire ook op het hoogtepunt van hun kunnen, maar net op het punt van verliezen. Het bevat een handvol van hun meest geliefde hits. En Boogie Wonderland. Alle songwriting-credits worden gedeeld met of volledig gegeven aan mensen buiten de band, maar dat maakt niet zoveel uit als het eindproduct zo goed klinkt. Even een korte opmerking over de productie: het is waarschijnlijk het meest zuiver geproduceerde album ooit. Elk instrument heeft de helderheid van duizend microscopen en het album is zo gemixt dat de beat zelden verslapt. Met 37 minuten is het ook redelijk kort en het voelt nooit alsof het langer duurt dan welkom is, zelfs niet op de gemiddelde nummers.

Het begint nogal onheilspellend met het quasi-mystieke In The Stone. Na een lange intro begint het in de coupletten te ploeteren en te fladderen in het lange slotrefrein, maar pas bij de magisch aanhoudende groove van Can't Let Go wordt het album echt dansvloerwaardig. Terwijl een kort Kalimba-intermezzo de herinneringen aan het laatste nummer wegspoelt, gaat het tempo plotseling een tandje hoger en wat we krijgen is vergelijkbaar met hun vorige hit September, alleen dan een miljoen keer vrolijker. Maurice White zet de feeststemming perfect neer met zijn onfeilbaar vrolijke zang en Philip Bailey duikt af en toe op om een ​​opwindende schreeuw als tegengeluid te laten horen. Iets minder dan halverwege geeft het nummer zich volledig over aan de ongebreideld repetitieve, maar overweldigend extatische, tuimelende centrale riff. Het blijft zich eindeloos opstapelen, zonder dat er een breekpunt in zicht lijkt te zijn. Dit nummer voelt zo goed dat ik me kan voorstellen dat het is hoe het is om heroïne te injecteren.

After The Love Has Gone is in sommige opzichten de perfecte afdaling. Een langzame, rustgevende maar bitterzoete, fakkelopwekkende ballad, waarin ons stilletjes gebroken duo zingt over hun ongeloof over het einde van een mooie relatie, compleet met oprechte piano, strijkers, romantische flugelhorn en een vreemde, kronkelende synth lead. Een toonsoortverandering en een waanzinnige saxofoonsolo later, en we glijden op de een of andere manier af naar Let Your Feelings Show, een levendig nummer met een gemiddeld tempo dat helaas na drie minuten al door zijn goede ideeën heen is en de luisteraar dreigt te straffen.

De tweede kant begint met het ondoordringbare Boogie Wonderland. Er valt niet veel over dit nummer te zeggen, omdat het zo alomtegenwoordig is en zo'n ontmoedigend overblijfsel uit het discotijdperk. Het klinkt waarschijnlijk beter op korzelige discocompilaties dan hier. Als een nucleaire oorlog deze aarde verwoest, zullen alleen kakkerlakken en dit nummer overblijven. De meidengroep The Emotions eist de meeste aandacht op, terwijl de jongens van Earth, Wind and Fire een stapje terug doen en Philip Bailey af en toe en ietwat ongepast op de achtergrond klaagt.

Philip Bailey krijgt eindelijk de kans om met Star de hoofdrol te spelen, zes nummers lang. Wait is een welkome terugkeer naar de goede smaak, met Maurice die het in de coupletten rustig aan doet, naast een zee van pianotriolen en een gevoelige gitaarlijn. Het begint halverwege te hinten naar gospel, maar wordt gaandeweg wat warrig en eindigt als een van de meer doorsnee nummers van het album.

"Rock That!" is een fijn intermezzo-achtig stuk met een sterk rock-'n-pop-effect en een energiek aspect dat soepel overgaat in You and I, een pittige ballad die de zonden van de voorgaande nummers vergeeft en zo een eeuwige toekomst samen belooft. Phil Bailey wordt achtereenvolgens gebruikt in de balverscheurende hoge refreinlijn. Het is een onberispelijk nummer dat het uitstekend doet als afsluiter van het album.

Na al die jaren en veranderende trends staat I Am nog steeds fier overeind als Earth, Wind & Fire's meest gepolijste werk en zelfs vandaag de dag is het nog steeds een energieke luisterervaring.