Earth, Wind & Fire – Gratitude - 1975

Met That’s the Way of the World, dat Earth, Wind & Fire tot een van de best verkopende soulbands van de jaren 70 had gemaakt, hadden Maurice White en co. geen probleem om grote arena’s te vullen. Hoe dynamisch EWF ook op het podium was, het is jammer dat er niet meer documentatie is van de liveshow van de band. Er is maar één live EWF-album uitgebracht door een groot label in Amerika, het fantastische Gratitude. Eerst een set van twee LP’s en later opnieuw uitgebracht op cd, Gratitude legt op briljante wijze de opwinding vast die EWF op het podium opwekte op zijn creatieve hoogtepunt.

Noch hardcore EWF-fans, noch meer casual luisteraars zouden zichzelf de vreugde van de liveversies van “Shining Star” en “Yearnin’ Learnin” moeten ontzeggen. Maurice White is overal geweldig en Philip Bailey zweeft echt op uitgebreide versies van “Reasons” (met een gedenkwaardige altsaxsolo van gast Don Myrick) en “Devotion”. Het album introduceerde ook een aantal uitstekende nieuwe studionummers, waaronder het spookachtige "Can't Hide Love" en het opbeurende "Sing a Song". Je zou kunnen muggenziften en wensen voor liveversies van "Evil", "Keep Your Head to the Sky" en "Kalimba Song", maar de kern van de zaak is dat Gratitude een van de beste prestaties van EWF is.

Opgenomen op het hoogtepunt van hun populariteit, is 'Gratitude' niet alleen een van de beste albums van EW&F, het zette ook de standaard voor hoe liveshows opgenomen zouden moeten worden. De helft van deze dubbele joint bestaat namelijk uit live, heel live, materiaal, en het is dit deel van 'Gratitude' dat het zijn status als klassieker geeft.

In plaats van de boel gestaag op te bouwen, sloeg EW&F je vanaf het begin om de oren met een van de krachtigste live funkjams ooit: "Medley" bevat de bonafide groovethons "Africano" en "Power", en creëert zo een brontosaurus van een funkbeest dat het zeldzaamste niveau van Ultimate Stank bereikt... De beukende drums en de dreunende bas houden gewoon niet op, en vormen een solide basis voor de blazers en gitaristen om los te gaan en hun eigen ding te doen... Moet je horen om het te geloven.

Vervolgens pakken ze "Yearnin' Learnin'" aan, en produceren ze een bijna exacte kopie van het studioorigineel dat verscheen op hun enorm succesvolle 'That's the Way of the World'-schijf.

De toevoeging van de ballads "Devotion" en "Reasons" leek verplicht, en hoewel beide helder worden gebracht, zijn ze geen partij voor de zware funkaanval die het grootste deel van deze set vormt. Een goed voorbeeld is de geweldige versie van Ramsey Lewis' "Sun Goddess", die instrumentale jazz-funk perfectie ademt.

"Sing a Message to You" is duidelijk een teaser die leidt naar de definitieve versie van "Shining Star", een harde funk, epische finale van een groot concert.

En dat is nog niet alles: de studiokant heeft zijn deel van smakelijke vittels. De indrukwekkende (en lange) "New World Symphony" bevat de kalimba uitgebreid voordat deze losbarst en verandert in een avant-garde jazz/funk opus.

Eenvoudige, maar effectieve, feelgood soulvolle anthems zoals "Sunshine" en "Singasong" werken goed, maar de diamantharde funk van de titeltrack overtreft ze allebei.

Disco-beïnvloed dansmateriaal sluipt erin aan het einde met het overbodige "Celebrate", maar de collectie eindigt met de fijne, zachte, mid-tempo ballad "You Can't Hide Love".

Samen met hun titelloze debuutalbum brengt dit album je EW&F op hun funkiest.