‘Chocolate City’: hoe het parlement een ware funkklassieker bouwde

Van de titeltrack tot de laatste fade-out is 'Chocolate City' een knaller en legde de basis voor het volgende funkmeesterwerk van George Clinton en Parliament.

Het derde album van Parliament, en hun tweede voor het label Casablanca, strompelde naar nummer 91 in de albumhitlijsten. De twee singles van het album deden het niet beter. Maar wat weten de hitlijsten? Chocolate City, uitgebracht op 8 april 1975, is een ijskoude klassieker: funky, brutaal, kalm maar energiek, leuk maar geïrriteerd, onschuldig maar politiek, simpel maar barok, provocerend maar glimlachend, complex maar funky. Dit is het leven als pure funk, broeders en zusters, die de niet-funky wereld in het hart raken. Chocolate City? Laten we daarheen gaan.

Superradicaal

Van de titeltrack tot de laatste fade-out is Chocolate City geweldig. Om de boodschap te begrijpen, begint het nummer "Chocolate City" op een geheel eigen manier. Dit is funk zonder drums of beats; de melodie slingert door de staat van underground zwart Amerika, 1975, en claimt Washington D.C. op basis van de bevolkingsverdeling, maar behandelt het als de uitslag van een stemming op een verkiezingsavond: "We hebben net New York gekregen, zo wordt mij verteld", "Wees niet verbaasd als Muhammad Ali in het Witte Huis zit", en de naam van dat gebouw is "slechts een tijdelijke toestand". Ze noemen het niet DC, ze noemen het CC.

Maken ze een grapje? Nee, ze zijn serieus, grijnzend, en superradicaal voor 1975, een jaar nadat president Nixon was afgetreden in de nasleep van de Watergate-crisis en Amerika probeerde zich weer normaal te voelen. Maar net wanneer je de radicale boodschap van de titeltrack in je opneemt, begint "Ride On". Het nummer kauwt op een drumcomputerrecept rechtstreeks uit het kookboek van Sly & The Family Stone, met een zware groove die het vreemde, typisch P-Funk vocale refrein ondersteunt dat bijna opera-achtig én gospelachtig klinkt. De boodschap van "Ride On" is simpel: dit is geen tijd om te goochelen, mensen, jullie moeten jezelf bevrijden op de dansvloer. "Together" zorgt ervoor dat je weet dat het Parlement echt hard phonkt, voor het geval er nog enige twijfel was. Tegenwoordig weten we het; destijds waren George Clinton en zijn crew in opkomst en verzamelden ze nog steeds een publiek dat nog moest leren hoe hard ze de beat lieten vallen. Dit rauwe liefdesliedje werd eerder opgenomen door Bootsy, zijn broer Phelps en Gary “Mudbone” Cooper.

Diepe grooves en edgy attitudes

Het opzwepende "Side Effects" is zwaarder en doet denken aan het werk van de groep begin jaren 70 in hun Funkadelic-uitvoering, hoewel het briljante arrangement met de blazers in die tijd waarschijnlijk niet zou zijn gebruikt. "What Comes Funky" is een ode aan het losgaan, iets waar Parliament natuurlijk altijd mee instemde. "Let Me Be" laat Bernie Worrells klassieke piano en synthesizer horen, waarmee Bach veel verder wordt aangestuurd dan hij ooit was geëlektrificeerd, op een ballad die net zo serieus is als klimaatverandering en slechts iets minder verwoestend. Voor de afwisseling is "If It Don't Fit Don't Force It" een bruisende, uptempo Parliament-klassieker, met de blazers die zich verstrengelen en de groove die voortdendert.

"I Misjudged You" dwaalt af naar het terrein waar de groep mee begon als The Parliaments, met samenzang en strijkers die dit nummer zo weelderig maken als een uptown soulballad uit de jaren 60. Het verhaal van een mislukte romance zou perfect serieus gespeeld kunnen worden, maar het kan ook gelezen worden als een Zappa-achtige parodie, of een vroege 10cc-pastiche, ware het niet voor de zware soul die erin te horen is. Jazeker, natuurlijk kunnen ze dit ook.

Chocolate City sluit af met de debuutzang van Glen Goins, de verbazingwekkend krachtige zanger die twee jaar met P-Funk samenwerkte voordat kanker hem de das omdeed. "Big Footin'" legt daarentegen zo'n zware, aarzelende nadruk op "the one" (de eerste tel in de maat, de basis van het funkritme) dat het landt als een yeti die op de dansvloer neerstort.

De sterren van de show? Ze zouden beweren dat het een gezamenlijke inspanning was, maar rumbler Bootsy, conservatorium Worrell en Father George Clinton stuwen Chocolate City omhoog naar het succesvolle, succesvolle Parliament van midden jaren 70. Hoewel ze hier en daar misschien wat aanmodderen, is dit nog steeds een groep die snakt naar erkenning als de funkmonsters die ze werkelijk waren. De blazers en harmonieën zijn perfect, de grooves diep en de attitude scherp en grinnikend, maar ook scherp en oprecht.

Chocolate City heeft meegeholpen aan de opbouw van Parliament en het blijft een funkklassieker. Het is absoluut geen tijdelijke toestand.