Bill Withers ‎- Just As I Am - 1971

Het is straatwijs zonder blasé te zijn. Het is funky zonder zichzelf te overschaduwen. Het is organisch zonder zich te isoleren. Het is intiem zonder zeurderig te zijn. Just As I Am is soulvol in elke zin van het woord.

Er valt veel te zeggen over de bijrolspelers op dit album, en eerlijk gezegd verdienen ze hun deel van de erkenning. Niemand minder dan Staxmaster Booker T. Jones produceerde het album en leende zijn immense talenten aan de keyboards. De legendarische Al Jackson en Jim Keltner spelen de drums, terwijl jazzmuzikant Bobbye Hall Porter de extra percussie verzorgt. Stephen Stills completeert dit studio-dreamteam en ondersteunt Bill Withers op gitaar. Zonder enige disrespect voor de bijrolspelers is Just As I Am echter gewoon een Bill Withers-album in de puurste zin van het woord. Er staat geen Bill Withers The Performer, Bill Withers The Star of Bill Withers The Artist (of Artiste) op dit album. Het is gewoon Bill Wither de man, en via Just As I Am leren we hem heel goed kennen.

De soulvolle singer/songwriter is een zeldzame vogel. De meeste soulzangers uiten zich via interpretaties van andermans werk, en dat is prima (en meer dan dat). Bill Withers kiest echter voor een andere aanpak, iets wat ik de Dock of the Bay-aanpak noem. Weinig soulnummers kunnen de bescheidenheid van rauwe soulmuziek combineren met de "kom, verzamel je maar"-vertelling van folkmuziek, maar Bill Withers slaagt daar wel twaalf keer in op Just As I Am. Tien keer met eigen nummers en twee keer met covers.

"Everybody's Talkin'" is door vrijwel iedereen gespeeld, dus het is een pluim op Bill Withers dat hij het nummer kan laten klinken alsof het helemaal opnieuw is geboren. Wie graag funky interpretaties van Beatles-nummers hoort, zal dol zijn op Bills versie van "Let It Be". Het bevat een gospelorgel, een akoestische gitaar en een getuigende Withers. Het is een waar feest.

Wat de originele nummers betreft, is er in deze mix niets te bekennen dat ook maar enigszins op een misstap of een lelijke eend lijkt. "Harlem" is de opener en een goede indicatie van wat je van Just As I Am kunt verwachten, vooral hoe het zich blijft opbouwen zonder overdreven te worden. "Hope She'll Be Happier" en "Ain't No Sunshine" zijn diepe soulballads waar je je makkelijk in kunt verliezen. Ze behouden ook hun funky randje, maar blijven ingetogen, wat een zeldzame prestatie is. Mijn favoriete nummer is "I'm Her Daddy", met een passief-agressieve, meeslepende uitvoering die van louter nieuwsgierig naar ronduit gefrustreerd gaat, zoals alleen Bill Withers dat kan. Het is een van de krachtigste nummers die ik ooit heb gehoord.

Just As I Am is pure soul, maar het spreekt ook de folk- en rockgemeenschap aan zonder zichzelf te compromitteren. Dit is een even geweldig album voor iemand die een eigen soulcollectie wil opbouwen, maar niet weet waar te beginnen, of voor iemand die gewoon iets fris en origineels wil horen – een echte afwisseling. Het is alsof Bill Withers Just As I Am beschouwde als zijn enige kans om gehoord te worden – zijn enige kans om zichzelf uit te drukken – en als zodanig hield hij absoluut niets achter.