Barry White: De Eerste, de Laatste, de Alles van Romantische Soulmuziek

Barry White, het meest onderschatte icoon van de Afro-Amerikaanse muziek, leverde met zijn unieke visie romantische soulmuziek die de wereld verleidde.

Hoeveel is te veel? Seks en verleiding kunnen een lastige kwestie zijn in de muziek. In de jaren 70 konden niet veel artiesten zich er zomaar expliciet over uitlaten. Donna Summer; reggaezanger Max Romeo, af en toe; Marvin Gaye met nummers als "You Sure Love To Ball", maar ze bewogen zich op een dunne lijn tussen smaak en belachelijkheid. Romeo begon te ontkennen dat zijn grappige hit "Wet Dream" uit 1969 over seks ging. Donna Summer liet de verlatingsangst varen die "Love To Love You Baby" tot haar doorbraakhit maakte. En Marvin kwam er alleen mee weg met zijn sexy dingen omdat hij een knap muzikaal genie was die kon doen wat hij wilde. Barry Whites romantische ziel kwam echter uit een heel andere hoek.

Als je een man bent die niet conventioneel knap is, niet grapjes maakt over intimiteit, wiens muzikale talenten onbekend blijven bij het publiek, en die eigenlijk vrij terughoudend is en niet eens wanhopig op zoek naar roem, hoe word je dan de heer van de slaapkamerziel? Als je, om een ​​sportieve term te gebruiken, een grote eenheid bent, maar toch zeer romantisch en oprecht gepassioneerd, hoe overtuig je het publiek dan om je serieus te nemen als maker van zwoele grooves om de bevolkingsexplosie aan te wakkeren?

Het antwoord is: je blijft waardig. Je maakt verdomd goede soulmuziek. En je drukt je kwetsbaarheid uit in liedjes. Kijk me eens, zeg je. Ik ben een grote, sterke kerel, maar mijn verlangen naar jou heeft me op de knieën gebracht. Dit is een gevoel dat elke minnaar kan begrijpen. Dit is een boodschap om vrouwelijke fans te laten zwijmelen. Dit is de magie van de werkelijk geweldige Barry White, de meest onderschatte van alle iconen van de Afro-Amerikaanse muziek.

De liefde komt eraan

Barry White was misschien een minnaar, maar hij was ook een vechter. Geboren op 12 september 1944, groeide hij op in de straten van South Central Los Angeles. Hoewel hij al op jonge leeftijd piano kon spelen en zingen, werden Barry's tienerjaren gekenmerkt door criminaliteit en geweld. Zijn geliefde oudere broer werd vermoord en Barry werd op 16-jarige leeftijd gevangengezet wegens diefstal.

In de gevangenis hoorde hij Elvis Presley "It's Now Or Never" zingen op de radio. Het nummer raakte de jonge Barry diep en hij besloot zijn muzikale talent te gebruiken om aan het criminele leven te ontsnappen. Zijn droom was om een ​​muzikant te worden, hoewel hij in de jaren 60 een paar solosingles maakte, waarbij hij zijn Elvis-invloed liet blijken in een felle funky versie van "In The Ghetto" uit 1970.

In de tweede helft van de jaren 60 boekte Barry White enig succes als schrijver-producer voor Felice Taylor ("It May Be Winter Outside (But In My Heart It’s Spring)", "I Feel Love Comin' On") en Viola Wills ("I Got Love"), en kreeg een lucratieve kans toen een van zijn nummers in 1968 werd uitgekozen voor de kindershow van The Banana Splits. In 1970 begon hij te werken met een meidengroep, Love Unlimited. Twee jaar later was hun symfonische hit "Walkin' In The Rain With The One I Love" de eerste van acht jaar hitlijsten, geschreven en begeleid door Barry. Ondertussen nam hun producer demo's op van nummers die bedoeld waren voor een mannelijke artiest, maar toen zijn manager ze hoorde, stond hij erop dat Barry ze zelf zou opnemen. De kenner van de achtergrond aarzelde en gaf de voorkeur aan het leven achter de schermen, maar uiteindelijk stemde hij toe. Deze capitulatie zou de muziekgeschiedenis veranderen.

Zoveel te geven

Je voelde de behoefte in elke noot van Barry Whites debuuthit "I'm Gonna Love You A Little More Baby". Uitgebracht in april 1973, was het een ware liefdesmachine, een mix van de symfonische soul waarmee Isaac Hayes had gescoord, een vleugje Motown-weelde en de opkomende discogroove die nog geen naam had gekregen. Het nummer bereikte de derde plaats in de Amerikaanse pophitlijst en de eerste plaats in de R&B-hitlijsten.

Door zich te committeren aan een stap voorwaarts, was Barry White een ster geworden. "I've Got So Much To Give", zijn tweede hit, werd de titel van zijn debuutalbum, dat in de Top 20 pophitlijst terechtkwam en nummer één in de albumlijst werd. Barry's tweede album, Stone Gon', verscheen datzelfde jaar en evenaarde de uitvoering van zijn eerste album. Het was een tour-de-force, waarin Barry, omringd door geweldige sessiesterren uit Los Angeles en een schitterend, dramatisch orkest, twee hits produceerde: "Honey Please, Can't You See" en "Never, Never Gonna Give You Up."

Barry's nadrukkelijke zangstijl, die hem neerzette als een man die tot het uiterste gedreven werd door passie, dreef een kloppende, erotische hartslag dankzij de kreunend funky ritmesectie en plotselinge strijkersbewegingen als een adrenalinestoot. Sommige platenkopers stonden perplex – kan deze enorme man echt een liefdesgod zijn? – maar fans snapten het helemaal. Barry liet zien hoeveel emotie en intimiteit er voor sommige mannen echt toe deden. In datzelfde jaar scoorde The Love Unlimited Orchestra een nummer 1-hit in de VS met "Love's Theme", een instrumentaal nummer dat onderdeel werd van een blijvend zijproject van Barry en dat de sound van disco mede vormgaf.

Seks en symfonie

Whites derde album, Can't Get Enough uit 1974, was een nummer 1-hit in de VS en bracht twee grote hits voort: "Can't Get Enough Of Your Love, Babe" en "You're The First, The Last, My Everything". Er zat echter iets ironisch in de titel van het album, aangezien andere artiesten zijn formule overnamen. Bobby Wilsons single "Deeper And Deeper" uit 1975 was grotendeels te danken aan Barry's mix van seks en symfonie; Motown-productielegende Johnny Bristol haalde in 1974 twee keer de hitlijsten met nummers die Barry's voorbeeld volgden, "Hang On In There Baby" en "Memories Don't Leave Like People Do". Maar niemand had de stem van Barry White: diep, donker, druipend van verlangen. Zelfs als hij coupletten uitsprak, vertegenwoordigde Barry een onbeschaamde, diep zielvolle sensualiteit.

Het is extase

Na vier nummer 1 R&B-albums in de VS ging het met Let The Music Play uit 1976 iets minder, maar het titelnummer was een grote hit aan beide kanten van de Atlantische Oceaan, en "You See The Trouble With Me" bereikte de tweede plaats in het Verenigd Koninkrijk. Zijn tweede album van dat jaar, Is This Whatcha Wont?, verkocht minder goed; de meer expliciete seksuele beelden ("Your Love Is So Good, I Can Taste It") deden Barry's romantische kant misschien wel een beetje de das om. Maar hij was terug op zijn hoogtepunt met Sings For Someone You Love uit 1977, dat, ongebruikelijk genoeg, grotendeels door andere componisten werd geschreven. "It's Ecstasy When You Lay Down Next To Me" was een hit in de VS, en de tweede single van het album, de uitgeklede thriller "Playing Your Game, Baby", was net zo goed als alles wat hij ooit had gemaakt. The Man, zijn album uit 1978, was wederom een ​​pareltje.

Terug in de mix

Barry's jaren 80 waren aanvankelijk mager. Hij was teleurgesteld dat zijn duettenalbum, Barry And Glodean, opgenomen met zijn getalenteerde vrouw, Glodean James van Love Unlimited, niet groter was. Zijn albums waren nog steeds R&B-hits, maar braken na Sheet Music uit de jaren 80 niet door in de Amerikaanse poplijsten.

Een pauze van drie jaar eindigde met een contract bij A&M. Qua hitlijsten deden Barry's platen het aanvankelijk niet veel beter, maar slimme marketing verhoogde zijn aanzienlijke reputatie. Hoewel hij zijn trouwe fans nooit tekortdeed door zichzelf te bespotten, speelde hij wel een beetje in op zijn onwaarschijnlijke liefdesgodstatus, zoals de titel van The Right Night And Barry White al suggereerde. Pophits bleven onopgemerkt tot "Practice What You Preach" uit 1994, maar zijn R&B-posities waren zeer respectabel en "Put Me In Your Mix" uit 1991 bereikte de tweede plaats.

De sterren van die tijd brachten een ode aan deze oude staatsman van silk'n'soul. Barry werkte samen met moderne R&B-hitmaker Gerald Levert, Simply Red coverde zijn "It's Only Love Doing Its Thing" (van The Man), Lisa Stansfield zweerde dat ze "Never, Never Gonna Give You Up" was, en rapper Big Daddy Kane, altijd al fan, had Barry in 1991 uit als gastmuzikant op "All Of Me".

De door Barry geproduceerde en geschreven Love Unlimited-grooves werden gesampled, en platen die hij maakte voor zijn arrangeur Gene Page, en voor Jay Dee (eigenlijk Earl Nelson van "Harlem Shuffle"), Tom Brock, Gloria Scott en The Love Unlimited Orchestra, e.a., werden allemaal opgegraven door beatminers. Deze glorieuze platen waren opgenomen terwijl Barry's eigen carrière op zijn onmogelijk was: deze man had soul en funk in zich.

Zijn optredens waren een ode aan een soort passie die uit de mode was verdwenen, maar toen die weer populair werd, kon alleen Barry die waarmaken. Barry bracht zijn laatste album, Staying Power, uit in 1999. Het titelnummer was een R&B-hit en won twee Grammy's. Hij overleed in 2003 en liet zijn muziek en liefde onbegrensd na om hem te herinneren.

Er zal nooit, nooit iemand anders zijn zoals hij.