‘Ain’t No Mountain High Enough’: Marvin en Tammi’s torenhoge popklassieker

Vol artisticiteit en soul is ‘Ain’t No Mountain High Enough’ van Marvin Gaye en Tammi Terrell een hoogtepunt in de popmuziek dat niet te overtreffen is.

Het was een van de meest glorieuze prestaties in de muziek van de jaren 60, van een delicate opening tot een verpletterende climax. Als de jaren 60 ons de liefdesgeneratie gaven, was dit een anthem vol liefde. Als soul draaide om fysieke passie in een gospelcontext, dan is dit nummer het hoogtepunt ervan. Vol artisticiteit is "Ain't No Mountain High Enough" van Marvin Gaye en Tammi Terrell, toepasselijk een hoogtepunt in de popmuziek.

Hoewel de wortels in de gospel liggen, was het nummer geïnspireerd door een wandeling door Central Park in Manhattan, en de berg uit de titel waren de wolkenkrabbers van de stad, die de ambitie van songwriter Nick Ashford symboliseerden. Hij had zijn vrouw en componeerpartner, Valerie Simpson, in 1964 ontmoet in een kerk in Harlem en, samen met collega-schrijver Jo Armstead, een grote doorbraak bereikt met "Let's Go Get Stoned" uit 1966, een hit voor Ray Charles. Ashford en Simpson hadden echter een contract bij Motown op het oog en geloofden dat een nieuwe compositie, "Ain't No Mountain High Enough", Ashford "het gouden ei" noemde. Dusty Springfield hoorde het en vond het mooi, maar de slimme muzikanten hielden het vast, in de overtuiging dat dit ontroerende nummer invloed zou kunnen hebben bij Motown. En dat deed het ook.

"We vonden het fantastisch"

Tammi Terrell was Marvin Gayes derde vrouwelijke duetpartner bij Motown. Hij had al hits gescoord met Mary Wells en Kim Weston, maar beiden verlieten de platenmaatschappij, waardoor Marv solo succes moest nastreven. En Marvin zag zichzelf echt als een soloartiest en zei: "Ik begon niet met een groep. Ik begon als een soloartiest. We zaten met een groepje in de kerk, en mijn vader [predikant] noemde me altijd alleen... wat in het begin nogal beangstigend was. Ik denk dat ik erbij kwam."

Motown contracteerde Tammi Montgomery in 1965; voorheen lid van de revue van James Brown, had ze een paar singles opgenomen bij andere labels. Motown hernoemde haar tot Tammi Terrell en besloot, na een paar matig verkopende solo-releases, haar te proberen als Gayes vrouwelijke tegenspeler, te beginnen met "Ain't No Mountain High Enough". Gaye zei: "Dat was een goed begin, want ik had geen idee dat Tammi zo'n goede zangeres was als ze uiteindelijk bleek te zijn. Ik had haar nog niet gehoord. Sommige mensen [bij Motown] die nog op hun hoede waren, vonden haar sound geweldig en beseften dat we misschien wel een goed duet zouden kunnen vormen. Nick Ashford en Valerie Simpson schreven "Ain't No Mountain High Enough" en we vonden het fantastisch. Een geweldig stuk materiaal."

Materiaal is het juiste woord. De zangers namen hun partijen apart op, producers Johnny Bristol en Harvey Fuqua stikten ze aan elkaar. Tegenwoordig pingelen geluidsbestanden over het internet en vinden samenwerkingen plaats zonder dat artiesten elkaar zelfs maar ontmoeten, maar in 1967 werden duetten meestal samen opgenomen. Toch klinkt de plaat alsof Marvin en Tammi verenigd waren in de studio en elkaar steeds verder opzweepten. Popmuziek voelde nog nooit zo intiem of extatisch.

Onovertroffen subliem

Uitgebracht op 20 april 1967, bereikte het nummer een teleurstellende 19e plaats in de VS, hoewel het nu als een klassieker wordt beschouwd. Marvin realiseerde zich al snel dat Tammi zijn perfecte vocale tegenhanger was en Motown zette hen in de markt als een mooi jong stel, geheel in lijn met de idealen van de late jaren 60. Maar de tragedie sloeg toe toen Tammi op 14 oktober 1967 naast Marvin op het podium in elkaar zakte; bij haar werd een hersentumor vastgesteld. Op slechts 24-jarige leeftijd overleed ze op 16 maart 1970 en liet een aantal van de meest opbeurende platen ooit na, ondanks haar slopende aftakeling. Haar overlijden zou hebben bijgedragen aan Marvin Gayes strijd tegen depressie, wat de basis vormde voor zijn melancholieke meesterwerk What’s Going On.

"Ain’t No Mountain High Enough" bleef populair. In 1968 namen The Supremes en The Temptations het samen op, met Diana Ross en de krachtige nieuwe leadzanger van The Tempts, Dennis Edwards, als frontman. Ashford en Simpson, inmiddels bekend van de Motown-achtergrond, creëerden een ambitieuze symfonische herinterpretatie voor Ross, die in 1970 nummer 1 werd. Het nummer is sindsdien talloze keren opgenomen en gesampled, met name door Amy Winehouse, die de versie van Marvin en Tammi gebruikte voor haar briljante maar sombere ballad "Tears Dry On Their Own". Maar voor veel fans blijft het origineel onovertroffen subliem.