Zanger CORNE - Nog eenmaal speelt jouw viool

Toen Zanger Corné de zware houten deur van de oude muziekschool openduwde, leek het alsof de tijd even stilstond. Het rook er nog steeds naar stof, krijt en vernis — precies zoals vroeger, toen hij als jonge jongen hier zijn eerste vioollessen kreeg. Zijn docent, meneer Van Laar, was al jaren overleden, maar in elke hoek van het gebouw leek zijn aanwezigheid nog te fluisteren.

Corné was er teruggekeerd voor één reden: een lied dat al maanden in zijn hart rondwaarde, maar dat hij niet kon afronden. Een lied over loslaten, over stilte na muziek, over een laatste groet. Hij wist dat hij het hier moest afmaken, op de plek waar alles begonnen was.

In het kleine kamertje achterin, waar de zon door het stoffige glas een gouden straal op de houten vloer wierp, stond nog steeds dezelfde lessenaar. En daar — bijna vergeten in een hoek — lag een oude vioolkist. Hij wist meteen dat het die van meneer Van Laar was. Met een mengeling van respect en weemoed opende hij de kist. De viool, licht aangetast door de tijd, glansde nog altijd alsof ze klaar was om te spreken.

Corné ging zitten, legde zijn hand op het instrument en fluisterde:“Nog eenmaal speelt jouw viool.”

En alsof de herinneringen zelf de snaren beroerden, hoorde hij de melodieën van vroeger terugkomen: de aarzelende tonen van zijn eerste les, het warme lachen van zijn docent wanneer hij een fout maakte, de laatste keer dat ze samen speelden voordat ziekte hem wegvoer.

De woorden stroomden ineens als vanzelf. Het lied werd een brief aan het verleden, een ode aan een meester, een omhelzing van alles wat geweest was en nooit vergeten mocht worden.

Toen Corné de laatste regel zong, vulde het kamertje zich met een zachte rilling — alsof de viool het had gehoord.

Diezelfde avond, thuis in zijn studio, nam hij de single op. De vioolmelodie die de song draagt, werd met zorg ingespeeld op een instrument dat klinkt alsof het honderd verhalen draagt. Het resultaat is een lied dat niet alleen raakt, maar ook heelt — een muzikale herinnering die blijft nazingen lang nadat de laatste noot is verstomd.

“Nog eenmaal speelt jouw viool” is meer dan een nieuwe single.Het is een eerbetoon.Een lichtje in donkere dagen.Een muzikale buiging voor iedereen die door muziek met iemand verbonden blijft — zelfs wanneer die persoon niet meer naast je staat.