LORI HARDMAN - Here we go again

Het is een late avond in de studio. Lori zit achter de microfoon, haar ogen gesloten, het licht zacht. Buiten regent het — kleine druppels raken het raam, een ritmisch zachte begeleiding. Ze herinnert zich een moment uit haar jeugd — een eerste liefde, een gebroken belofte, en toch de onmiskenbare drang om opnieuw te beginnen. Het lied “Here We Go Again” vangt precies dat moment.

De muziek opent met een rustige piano, melancholisch maar hoopvol. Langzaam dringt een baslijn door, alsof de voetstappen van iemand naderen die terugkomt. Lori’s stem komt erbij: rauw genoeg om te voelen wat er was, helder genoeg om te zien wat nog kan komen. In het refrein klinken de woorden: “Here we go again / the same road we know too well / but this time I’m reaching out / for what I left behind”. Het is geen cynisch “we‐moeten‐dit‐opnieuw‐doen”, maar een bewuste keuze: terugkijken om vooruit te gaan.

Tijdens de opname stapt ze even uit de cocon van de vocal-booth. Ze loopt naar het raam. In de reflectie ziet ze zichzelf: de zangeres zoals ze was, de vrouw zoals ze nu is. Het verleden fluistert, maar Lori weigert stil te blijven. Ze omarmt het, en zingt: “I’ve fallen, I’ve stumbled, I’ve felt the same ache again / But the light in the morning tells me we can begin”. In de studio wisselen de bandleden oogcontact: dit is iets anders dan de vorige nummers — een lied dat durft te wéten.

Bij de release-avond in een kleine zaal staan de lichten dim. Lori komt op, gitarist in de hand. De eerste akkoorden vullen de zaal — de stilte voor de storm. Dan zingt ze het refrein. Een moment waarop de zaal meezingt, zachtjes eerst, dan luider. Het voelt als een gemeenschap: mensen die veel te vaak “again” hebben meegemaakt, en nu horen wat het betekent wanneer je toch kiest. Na het laatste akkoord is er geen direct applaus— eerst een stilte, een moment van inademing, dan klap na klap.

Voor Lori is dit nummer meer dan een single. Het is een markering: een overgang. Het is voor iedereen die gedacht heeft “niet opnieuw”, en toch weer durft. Het is een ode aan het begin, net zo goed als aan het einde. Wanneer ze - na afloop - mensen bedankt, zegt ze zacht: “Dank jullie wel om terug te komen. Om opnieuw te kiezen.”